3de keer goeie keer.

Ik ben hier blijkbaar geen held in om mijn blog updated te houden. Sorry daarvoor. Het is niet zo lang geleden dat jullie iets vernomen hebben van mijn leventje hier maar er is wel heel wat gebeurd, vandaar deze kleine update. Een kleine maand geleden heb ik te horen gekregen van Marco, de hoofdpersoon bij AFS, dat ze voor mij een vast gezin gevonden hadden.

Voor de rest van mijn avontuur zou ik gaan wonen in Lambaré, niet ver van de hoofdstad. Een goede 20 dagen geleden werd het officieel. Ik werd door Marco opgepikt en gebracht naar de familie Alonso. Veel zenuwachtiger dan anders ging ik op weg. Maar die zenuwen waren nergens voor nodig. Het is een fantastisch gezin. Ik heb 2 geweldige zussen van 18 en 22, Fernanda en Laura. En geweldige ouders, Olga en Lilo. Deze geweldige familie wordt aangevuld door 3 honden en een kat. Zelf heeft de familie al veel ervaring met het opvangen van een AFS-student en het zelf op uitwisseling gaan.  Fernanda, de jongste van de 2, is in januari teruggekomen van Oostenrijk, waar ze 6 maanden via AFS heeft doorgebracht. De oudste, Laura, is een paar geleden voor een jaar naar België geweest en spreekt dan natuurlijk vlot Nederlands. Wat wel eens van pas komt als ik er niks van versta.

   

Een Paraguayaanse bus. En als het
hier regent, dan regent het ook écht.

In die 20 dagen dat ik hier zit, heb ik al meer gedaan en gezien dan in de 2 vorige maanden. Een van de eerste dagen hier bij deze familie werd ik al direct meegenomen naar Asuncion door mijn 2 zussen. Ik heb hier ondertussen al de buurt wat leren kennen. Door geregeld meegenomen te worden naar vrienden, eens met de honden te gaan wandelen. Wat je hier helemaal niet vaak ziet. Ik word heel vrij gelaten door mijn familie hier, daardoor heb ik ook meer de kans om zelf op pad te gaan en bijvoorbeeld het bussensysteem te leren begrijpen. wat niemand ooit helemaal zal lukken, denk ik. Ik ben zelf al een paar keer totaal de verkeerde kant uitgereden. Ik krijg ook de kans om met andere AFS'ers uitstapjes te maken, zoals met Heleen. Heleen en ik zijn al een paar keer op verkenning geweest maar Asuncion bijvoorbeeld, maar door het moeilijke bussensysteem kwamen we niet altijd uit waar we gepland hadden. Maar zo zie je natuurlijk weer eens iets van Paraguay wat je anders niet zou hebben gezien.

Op een marktje in Aregua. Heleen is de fotografe van dienst.

In het centrum van Asuncion kom je veel te weten over de verbazend rijke geschiedenis van Paraguay, een land waar niet veel mensen echt iets van afweten. De mensen hier zijn heel trots op hun geschiedenis. Als je ernaar vraagt, kunnen ze niet snel genoeg beginnen te vertellen over de 2 oorlogen, het Chaco-gebied, hun onafhankelijlheid - in 1811 - het dictatorschap en zoveel meer. Ik zou jullie alle details kunnen geven, maar dan kan ik nog lang verder schrijven. Niet alleen hebben ze een rijke geschiedenis maar ook een grote variatie in natuurreservaten, meren, bossen, vlaktes, watervallen enzovoort. Een van die natuurparken is het Parque Nacional Ypacarai, een supergroot meer. Rond het meer liggen onder andere de stadjes San Bernardino en Aregua. Met Heleen ben ik naar Aregua geweest, een supergezellig stadje, met veel marktjes vol met beeldjes. En natuurlijk mag een strand er niet ontbreken. Allez ja, je moet er niet te veel van verwachten, aangezien ik er niet in zou zwemmen. Het water is namelijk helemaal ontreinigd. Dat zie je veel hier, Paraguay heeft heel veel last van de vervuiling, niet dat ze er zelf iets aan doen. Ik spreek niet voor alle Paraguayanen, maar velen gooien hun afval gewoon op de grond, als ze in de auto zitten, gooien ze het soms gewoon uit het raam. Al een geluk doet mijn familie dit niet. Maar voor de rest is Aregua heel gezellig, met een prachtig uitzicht. Aan de andere kant van het meer, zo'n kleine 40 kilometer verder rijden, ligt het stadje San Bernardino. Hier ben ik met mijn ouders naartoe geweest, op de terugweg van Caacupé. San Bernardino is net als Aregua heel gezellig, al hangt er wel een andere sfeer, er is meer toerisme daar. San Bernadino is een Duitse kolonie, waar nu nog steeds invloeden van te zien zijn. Zoals een Duits winkeltje, met Duitse specialiteiten. San Bernardino is ook meer natuurlijk gelegen: zodra je aan de andere kant van het meer bent, zit je precies in een ander gedeelte van Paraguay, veel landelijker, veel meer natuur, prachtig om te zien.

Iets verder ligt Caacupé, een iets grotere stad dan San Bernadino, met een enorme kerk. 7 december is hier een grote feestdag en voor die dag worden er een paar weken rond die periode feesten gegeven en grote misvieringen gehouden.Van over heel Paraguay komen de mensen speciaal naar Caacupé voor deze dag. Sommigen doen deze tocht zelfs te voet. Speciaal om 'El Virgen de Caacupé' te bewonderen. Met mijn ouders heb ben ik de zondag naar zo'n mis geweest, prachtig om te zien.

 

Nu zijn jullie terug op de hoogte van mijn leventje hier. En nog eventjes ter info dat ik nu aan mijn zomervakantie bezig ben, zodat jullie niet denken dat ik de school verwaarloos. Midden/eind februari zit deze hier weer in de schoolbanken in een nieuwe school.

Voor wie die een kaartje wil sturen, je kunt mijn adres altijd vragen via Facebook of andere sociale media. Voor wie graag een kaartje wil krijgen vanuit het verre Paraguay, geef gerust je adres door.


muchos besos
xxxxxxxxxxxxxx

Eva

Spannend!

Klaar voor weer maar eens verhuizen...

... en aangekomen bij m'n nieuwe gastfamilie!

Een doodgewone week ziet er zo uit...

Diegenen die mijn vorige blogbericht helemaal hebben kunnen lezen, geef ik mijn oprechte complimenten: jullie hebben mijn gezeur kunnen volhouden. Maar gelukkig draait deze blog niet alleen om mijn gezeur, jullie willen waarschijnlijk ook wel eens iets leuks en interessants te weten komen over Paraguay. Prima, hoor, maar niet te veel verwachten.

Zoals iedere student hier doet, ga ik naar school van maandag tot vrijdag. maar ik ga beginnen bij zaterdag. Ik verblijf tijdelijk in een gezin vol studenten, die dus vaak weg zijn en pas laat thuiskomen. Gelukkig woon ik naast mijn tante. Daar is altijd wel iemand thuis. Met mijn nicht Leti doe ik het meeste.

                (Feitje: iedereen gebruikt afkortingen bij namen, bv. Leti komt van Letisia.)

Zaterdag was iedereen vroeg thuis. We moesten ons klaarmaken voor de hamburgerverkoop 's avonds. Mijn familie wou via deze actie geld inzamelen voor vrienden van hen die heel ziek zijn. 500 hamburgers heb ik met de familie voorbereid. Die 500 burgers waren inderdaad wel nodig, want alles werd verkocht, geen enkele hadden we over. Goed verkocht dus. Het was een zeer gezellige avond, en ik heb veel contact gehad met de mensen, dus dat is alweer goed voor het Spaans.

Zondag ben ik in de namiddag met Leti en haar vriendje naar de universiteit vertrokken voor een wedstrijd handbal tussen verschillende scholen. Jammer genoeg heeft onze ploeg verloren.

(Feitje: handbal wordt zeer fanatiek gespeeld in en buiten de school, het is hier heel

  normaal dat je je zaterdag of zondag doorbrengt in de sporthal van zo'n school. 

De scholen  hechten veel belang aan dit soort zaken en organiseren daarom vaak dit soort evenementen.)

Maandag heb ik les van 7:00 tot 16:35. De langste dag van de week. Op school is het voornamelijk kopiëren. De leerkracht schrijft de hele tekst uit het handboek op het bord, en de leerlingen dienen die tekst over te schrijven. Daar heb je je handen wel vol aan. De klassen hier zijn veel chaotischer en minder gestructureerd. De leerlingen lopen vrij rond in de klas, zijn bezig op hun gsm, de stoelen (zoals je die op tv wel eens ziet, aparte stoelen met aan 1 kant een tablet waar je je schrift op legt om te schrijven) staan kriskras door elkaar. Al zit je in een kring, de leerkracht zal niks zeggen. Tijdens de klassen lopen de leerlingen gewoon naar de cafetaria om drinken en eten te verorberen. Ook al is dit niet toegestaan door de leerkracht.
              

(Feitje: de leerling-leerkrachtverhouding valt hier helemaal weg, zeer familiaire 

verhouding met knuffels en kusjes, ze worden gezien als vrienden.) 

Voor dat we mogen gaan eten, hebben we eerst 1,5 uur een soort concertje. Met een basgitaar, elektrische gitaar, drum en piano worden er verschillende christelijke liederen gezongen met een beetje rock ertussen. Die 1,5 uur duren veel te lang. Om kwart voor 1 krijgen we dan een typisch Paraguyaanse maaltijd voor een kleine 2 euro, wat dus zeer goedkoop is. Voor de rest van de week eet ik 's middags thuis, van dinsdag tot vrijdag heb ik les van 7:00 tot 12:35.

                     (Feitje: Als het regent, sluiten de scholen.)

Naar school ga ik met bus, alleen. Ik sta op om 5u om om 6u te vertrekken naar school. Ik word met de auto gebracht tot aan de grote weg, en vanaf daar moet ik mijn plan trekken.

(Feitje: In Paraguay maken ze geen gebruik van bushaltes. Gewoon 

je hand uitsteken op een random plaats is goed genoeg.)

Janne en ik.

Iedere dinsdag en donderdag ga ik naar de zumbales met mijn nicht. Om die extra kilootjes eraf te zweten.
Mijn familie hier is super los. "Wil je weggaan? Ga maar, maar neem zeker een sleutel mee." Hier is ook altijd iedereen welkom. Dat is heel handig, zeker als Janne, één van de Belgische AFS'ers, 7 minuten van bij mij woont. Er staat ook altijd eten voor me klaar. En ze hebben hier gewoon bruin brood en cornflakes. Nooit gedacht dat ik dat zo hard zou missen.

(Feitje: ze eten hier bij iedere warme maaltijd mandioka*. 
Ik zou niet weten hoe ik moet uitleggen
 wat het is, maar het is lekker)

[* Maniok of cassave, volgens mij - vader van Eva] 

Zo ziet dus een doorsnee week er bij mij voorlopig uit. Begin november zou ik moeten verhuizen naar nog een ander gastgezin. Hopelijk heeft AFS tegen dan een goed gastgezin gevonden.

Voor mijn vriendjes en vriendinnetjes die vakantie hebben: maak heel veel plezier en vier Halloween goed, hé. Voor diegenen die op het speelplein werken: vééééél plezier op Arriba Arriba! Ik wou dat ik erbij kon zijn! En voor mijn vriendjes en vriendinnetjes in het hoger onderwijs: gooeeeed studeren zodat jullie die examens zeker gaan knallen, I believe in you, guys!! En ook goed Halloween vieren, natuurlijk.

xxxxxxxxxxx

Tijdelijk gastgezin

Als jullie mijn vorig bericht gelezen hebben, weten jullie ondertussen al dat het niet 100% boterde tussen mij en de familie Pineda, mijn gastgezin. Het was een bewogen weekje voor me. Het meeste kunnen jullie al wel raden. Dag in dag uit naar school gaan, thuiskomen, eten en slapen. Met veel gebrek aan menselijk contact, ofwel, nooit met iemand kunnen praten, behalve met mijn oma. Hierdoor is mijn Spaans ook ondermaats, dit beaamde ook mijn gastvader, niet erg leuk om te horen. Met mijn gastpapa had ik een moeilijk contact, en op den duur was het vertrouwen helemaal verdwenen, dus moest er wel snel voor een oplossing gezorgd worden.

En dan stuur je natuurlijk eerst berichten naar je counselor, de persoon die je altijd zou helpen. Wel, mijn counselor had haar eigen aanpak, zij besloot om mij te negeren, terwijl het echt niet beterde tussen mij en de familie en ik intussen flinke financiële problemen had. Dus dan heb ik maar de grotere krachten ingeschakeld, mijn ouders, die AFS België mooi op de hoogte hielden van wat er hier allemaal gebeurt.

Na gehoord te hebben via AFS België dat mijn gastpapa, naar mijn mening, iets anders vertelde tegen de mensen van AFS Paraguay dat wat ik zelf meemaakte, was ik het helemaal beu. Hij beweerde namelijk dat ik altijd mee ging om mijn eigen geld af te halen, dat ik zelf het bedrag koos, en het cashgeld zelf bewaarde. Mijn kaarten zou hij bewaard hebben omdat ik te onzeker en te bang was om het zelf te doen. Dat klopt dus niet: ik ging niet mee om geld af te halen, hij deed dat met mijn kaarten, waarvoor ik hem ook de code had moeten geven - oké, dat was geen goed idee van mij, maar in het begin kun je moeilijk de gewone manier van doen in je gastland inschatten. Die 1.700 euro zou ik hebben uitgegeven omdat ik volgens hem te veel weg ging met AFS-studenten. Wat al helemaal niet kon, want ik mocht niet alleen  met AFS-studenten afspreken, mijn gastzus moest altijd mee.

Ik wil zeker niemand beschuldigen, want ik ben de familie dankbaar omdat die me heeft verwelkomd in Paraguay. Ik had mijn kaarten en zeker de codes ervan niet uit handen mogen geven. Het is ook mogelijk dat de kaarten geskimd zijn, of dat de plaatselijke bank er voor iets tussen zat, weet ik veel. Het doet er achteraf allemaal niet toe, feit is dat ik flink wat geld kwijt ben.

Maar goed, van die bullshit zijn we vandaag verlost. Ik ben onverwacht opgehaald door Marco, een verantwoordelijke van AFS Paraguay. Mijn gezin was hier natuurlijk wel al van op de hoogte. Marco zei dat we meteen gingen vertrekken naar mijn tijdelijke gastfamilie. Daar was mijn familie allemaal van op de hoogte, maar mij even melden dat ik mijn koffer moest pakken, dat kon blijkbaar niet. 

Niets aan te doen, m'n koffer dan maar op 10 minuten ingepakt, afscheid genomen en weg waren we.

De eerste indruk van mijn tijdelijke familie is goed. Het zijn superlieve mensen, een wat ouder koppel met 3 kinderen. 2 wonen er nog van thuis en studeren allebei. Ze hebben een prachtig huis met een klein bakkerijtje erbij. Het is ongeveer een kwartiertje van mijn vorige familie, voor het geval ik iets vergeten ben. Ik blijf tot het einde van dit schooljaar naar Natanael gaan, waar ik nog altijd met Ximena in de klas zal zitten. Dat is prima, want ik heb nooit problemen met m'n gastzus gehad. Nu alleen nog hopen dat ik in staat ben de juiste bus te vinden en op tijd uit te stappen, en dan een tweede obstakel: het juiste klaslokaal vinden. Hiervoor volgde ik Ximena blindelings, dus mijn lessenrooster is mij niet echt bekend.

Ik heb een goed gevoel bij deze familie, ik zie het weer helemaal zitten! Tegen eind oktober zal ik hier verblijven en dan zal ik verhuizen naar mijn vast gastgezin. In die tijd stuur je maar beter geen kaartjes naar het vorige adres.

Ik probeer jullie op de hoogte te houden.

Xxxxxxxxxxxx

Net voor ik bij m'n vorige gastgezin vertrok, heb ik nog even dit laten doen. Mooi, toch?

A smooth sea never made a skilled sailor

Bij een uitwisseling naar een ver tropisch land, denk je meteen aan vakantie, palmbomen, zon - en nog meer zon - drinken uit een kokosnoot en weet ik veel wat, maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn, en dat heb ik deze week wel gemerkt. Ik zit nu een goede 2 maanden in Paraguay en ik heb al fantastische dingen meegemaakt, en om dat te weten moet je ook minder leuke dingen meemaken. 

Ik heb de afgelopen tijd veel problemen gehad met het afhalen van geld. In de familie word ik echt als 1 van hun kinderen beschouwd, heel leuk allemaal, maar ze leggen de nadruk iets te fel op het woord 'kind'. Ik mag niets zelf doen, ik had dit weekend afgesproken met de Duitse Sofia die bij mij in de buurt woont. Alles was geregeld, toen mijn vader klaar was om me te brengen riep hij snel mijn zus. Blijkbaar ging zij mee. Ik mag alles doen zolang het met mijn 15-jarige zus is, zelfs om 9 of 10 u in de straten ronddwalen op een schooldag. Mais bon, ik mag dus niet mijn eigen geld bewaren of afhalen van mijn kaart en had blijkbaar de laatste tijd veel gespendeerd. Maar ik wist niet aan wat omdat mijn vader alles van m'n geldzaken regelde. Toen ik dit aan AFS uitlegde, heeft een vrijwilligster meteen naar mijn papa gebeld, maar zij verstond dat de familie al hun zaken ook met mijn geld kochten, wat dus helemaal niet waar was. Grote rel hier, terwijl ik eigenlijk niets had gedaan. 

Komt daar nog eens bij dat m'n ouders in België aan mijn kop zaten te zeuren voor papierwerk (hoeveel ik ook van ze hou). Waar ik al honderden keren naar had gevraagd op school, tevergeefs. 

En dan ben ik ook nog eens juist 6 maanden samen met een schat van een gast, maar door omstandigheden had ik geen internet om hem te bereiken. 

Al die gebeurtenissen tezamen waren even te veel, en dan komen natuurlijk de tranen. En in zo een klein (maar gezellig) huis heb je natuurlijk 0 privacy, dus heeft iedereen het meteen door. En probeer heel het gedeelte hierboven maar eens in het Spaans uit te leggen. Dat gaat dus niet. Ik denk dat dit mijn grootste dipje was tot nu toe, maar we blijven positief, na regen komt zonneschijn.

Miss you all.

Xxxxxxxxxxx

AFS-weekendje 2 voltooid

Dus zoals ik al eerder geplaatst heb, ben ik dit weekend op een AFS-kamp geweest. Dit weekend gingen de sessies over Paraguay: de eerste indrukken, verwachtingen, verschillen, gelijkenissen en eventuele problemen. Niet alle sessies waren even leuk, heel veel luisteren en stilzitten, maar dat maak je dan weer goed met de leukere, interactievere sessies, de mensen en het eten natuurlijk. Ik HOU van dat eten hier, niet moeilijk dat ze zeggen dat je dik zult terugkomen. Maar goed, al bij al was het een geslaagd weekend! Voor de rest gaat het hier al een stuk beter. De taal begint beetje bij beetje te beteren, en ik heb mijn gastzus zo ver gekregen om me mee te nemen naar zwemles, drie keer per week, doen we toch iets aan de lijn.  Ik heb ook voor eerst Skype kunnen proberen met m'n lieve schat, daar ben ik heel blij om! Dus als ik internet heb op een redelijk uur voor jullie, voel jullie vrij om eens naar mij te bellen. Ik ben benieuwd wat er bij jullie allemaal gebeurt, want hier ben ik een beetje afgesloten van de buitenwereld, in ieder geval tot ik Spaans kan en het nieuws een beetje begrijp.
Als er verder nog iets gebeurt, iets interessants in ieder geval, zal ik het laten weten.

XXX

   

AFS-weekend

Belgische meiden in Paraguai

Dit weekend heb ik mijn AFS-oriëntatiekamp. Een uur op voorhand wist ik er pas van. Dus dat betekende snel een zak nemen en daar wat kleren en toiletspullen in smijten en snel de auto in. Natuurlijk gingen we eerst nog een ijsje halen, Paraguayaanse stijl, alles op het gemak doen. Ik ben er uiteindelijk dan toch nog op tijd geraakt. Daar moesten we dan eerst allemaal papierwerk invullen en onze vingerafdrukken geven. Dat allemaal achter de rug, zitten we nu op de bus op weg naar onze logeerplaats, met waarschijnlijk een topweekend in het vooruitzicht.

Ik laat jullie zo snel mogelijk iets meer weten.

XXX

Aangekleed gaat uit

Op stap met vriendinnen, naar de Asuncion Fashion Week.

Tekening voor Leyla

Update!

Het is al even geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen, sorry daarvoor. Het internet wil niet altijd even goed meewerken. Maar dus, ik zit hier nu ondertussen een kleine drie weken en iedere dag voel ik mij hier meer en meer thuis. Alleen de taal is nog een struikelblok, maar met het aan elkaar flansen van alleenstaande woorden, veel gebaren en Google Translate lukt het wel.

Op school is het voornamelijk overschrijven, daardoor staat mijn schrift al behoorlijk vol, ook al zit ik nog geen twee weken op school. De school hier is heel anders. Heel familiair. De leerkracht wordt geknuffeld, gekust, er wordt gewoon in de klas rondgelopen, de leerkracht wordt onderbroken, allemaal geen probleem daar, heel raar om te zien.

Met een paar klasgenoten.

Het weer is hier meestal zalig warm, het is hier nu ongeveer 30 graden iedere dag, met sommige uitglijders zoals vandaag, 16 graden. Ik zal er even bij zeggen dat het hier winter is, dus ik kan me de zomer al voorstellen: smelten!

Het eten is hier ook super lekker en super veel. Je hebt je bord nog niet eens leeg en je krijgt al een tweede portie, dus verwacht me maar dik terug! Ik voel het nu al, sommige broeken beginnen al te knellen. Maar goed, ik hoop snel een volgende update te kunnen posten.

Ik hou jullie op de hoogte.
xxx
Eva

In traditionele kleren, voor een spreekbeurt.

Wandelen met de meisjes (nichtjes van mijn gastzus)

  

   

   

Uitstapje

Naar de Playa de La Costanera in Asuncion.

Met gastzus Ximena op een bankje.

Mijn huis in Fernando de la Mora

Niet heel groot maar echt supergezellig.

     

     

     

     

School

Vandaag heb ik eindelijk mijn gesprek met de directie gehad. Eerst heb ik kennisgemaakt met mijn toekomstige klas, de klas van Ximena. Het zijn allemaal wel wat gestoorde, leuk gestoorde, kinderen. Vooral de jongens hebben het erg zitten maar het zijn allemaal tofkes. Daarna ben ik gaan spreken met de directrice. Van haar hoef ik geen examens of iets mee te doen, ze verwacht alleen dat ik me aan de regels hou. Dus vanaf maandag begin ik in mijn nieuw klasje, 4 Sociale Wetenschappen.

AFS-studenten van over de wereld...

... die momenteel in Paraguay zijn.

De eerste foto's van mijn gastfamilie

Met een paar flesjes Belgisch bier.

Samen aan de maaltijd.

Het gewone leventje

Intussen ben ik hier al een paar dagen. Ze zijn allemaal heel aardig en doen heel hard hun best om mij zo snel mogelijk Spaans te leren. Vandaag heb ik al een gesprek met de directeur van de school van Ximena. Ik zal eerst een gesprek met hem moeten houden, zodat hij kan zien of ik geschikt ben voor deze school of niet. Dat wordt nog een moeilijke opgave aangezien ik amper een woord Spaans spreek, laat staan correcte zinnen kan maken of een conversatie voeren. Ik ben eens benieuwd, haha. Ik heb ook wel een beetje stress. Stel je voor dat de directeur geen woord Engels spreekt, dan zal het gesprek rap afgelopen zijn. Ik hou jullie op de hoogte.
xxxxx

Lekker!

Tereré aan het drinken met de hele familie, een drankje van maté en koud water.

Lekker, smaakt een beetje naar koude muntthee.

Thuis bij de familie Pineda

Bloemen gekregen van m'n familie.

Veilig aangekomen bij mijn gastgezin. Echt top, ook al versta ik nog geen woord van wat ze allemaal zeggen, haha.

Voor wie een kaartje wil sturen, hier is mijn adres: 

Eva Vandebroek 
15de Mayo 736 entre doctor Sosa y doctor Molinas
Fernando de la Mora
Paraguay

Voor brieven of pakjes: dat telefoonnummer is blijkbaar toch niet nodig, dus laat maar komen!

Aankomst

Na 24 uur gevlogen en rondgezworven te hebben op de luchthavens zijn we eindelijk aangekomen in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. De eerste vermoeiende dag zit er dan weer bijna op, het is hier nu ongeveer 5  uur in de namiddag. Dadelijk krijgen we onze eerste sessie, daarna een stevig avondmaal en dan zal het voor mij al bedtijd zijn. Ik zit nu voor 2 dagen in een 5-sterrenhotel met o.a. al de AFS'ers uit de landen Italië, Duitsland en Frankrijk. Morgenavond word ik normaal gezien opgehaald door mijn gastfamilie. Zodra ik daar ben zal ik jullie een eerste glimp geven van mijn gastgezin.
xxx

Dit is het dan!

Afscheid van vriendin en broer.

Mijn laatste dagje in België zit erop. Ik heb me enorm hard geamuseerd de laatste weken, ik ga jullie allemaal enorm hard missen, maar na 11 maand ben ik al terug! Morgenvroeg kom ik aan in Paraguay, waar ik eerst een weekend zal hebben met iedereen van over heel de wereld die een jaartje zal vertoeven in Paraguay. Zondag zal ik een eerste kennismaking hebben met mijn gastgezin, dus zal ik zondag ten vroegste iets kunnen laten weten over mijn eerste dagen. Ik wens iedereen een fantastisch jaar toe

Tot over 11 maanden!

xxxxxxxxxxxxx

Voorbij de douane en dan
ben ik eigenlijk niet meer echt in België.

Gastgezin: check!

Vandaag ben ik toegevoegd op Facebook door mijn gastzus. Haar naam is Ximena ze is 15 jaar. Ze woont er met haar vader Daniel, haar nonkel Fernando en haar grootouders. Ik zal mijn jaar in Paraguay bij hen vertoeven, dicht bij de hoofdstad Asuncion, in het stadje Fernando de la Mora! Ik kijk er al naar uit! Binnen 11 dagen zit 'de dees' op het vliegtuig!

Wikipedia-artikel over Fernando de la Mora

Voorstellen

De meesten die mijn blog zullen lezen, kennen mij al. Voor diegenen die mij nog niet kennen zal ik me even kort voorstellen. Ik ben Eva Vandebroek, ik ben 18 jaar oud en ik zal binnen een kleine maand voor een jaartje in Paraguay gaan wonen. Via AFS heb ik me ingeschreven voor een jaar vol avontuur. Ik zal daar in een gastfamilie geplaatst worden, die ik jammer genoeg nog niet heb gekregen, en het 5de of het 6de middelbaar overdoen in een lokale middelbare school. Via deze blog hou ik jullie op de hoogte van mijn leven aan de andere kant van de wereld. Ik probeer hier regelmatig foto's en verhalen te plaatsen. Binnen 25 dagen zal ik in Paraguay staan en zullen de eerste verhalen en foto's een feit zijn.

Eerste posting op blog 'Eva in Paraguay'.

Wikipedia over Paraguay - de CIA over Paraguay