... woensdag vrolijk weerziens met mijn familie in België.
7.08.2015
Tot ziens Paraguay - hola Bélgica
Dinsdag afscheid nemen van mijn familie in Paraguay...
... woensdag vrolijk weerziens met mijn familie in België.
... woensdag vrolijk weerziens met mijn familie in België.
6.30.2015
De laatste maanden
Met nog maar 7 dagen te gaan, ben ik op het einde van mijn jaar in Paraguay. Daarom maak ik nog eens tijd voor een blogberichtje, want het is alweer een 3 of 4 maand geleden, En geloof me maar, ik heb niet stilgezeten in mijn laatste weken.
We beginnen een heel eind terug, het laatste weekend van maart en de eerste dagen van april. Eindelijk een weekje vakantie. Waarom? Voor de week van Semana Santa.
Semana Santa is de week voor Pasen, bij ons ook wel de Goede Week genoemd. In deze week is het in Paraguay traditie om met heel de familie samen te komen en chipa klaar te maken. Op El Viernes Santo of Goede Vrijdag is het de gewoonte in Paraguay dat er die dag alleen maar chipa gegeten wordt.
Ik heb dit jaar een drukke Semana Santa achter de rug. Ook ik ben dit jaar met mijn familie samengekomen om chipa klaar te maken en gewoon gezellig samen te zijn.
Als uitwisselingsstudent moet je natuurlijk ook profiteren van die weekjes vakantie, het ideale moment om wat plaatsen te bezoeken die wat verder weg liggen, zoals de watervallen van Iguazu, op de grens van Brazilië en Argentinië, bijvoorbeeld. Op Goede Vrijdag ben ik vertrokken naar Ciudad Del Este, op weg naar Heleen. Ciudad Del Este is een stad aan de grens met Brazilië, een kleine 20 minuten van de watervallen. Haar familie was zo vriendelijk om mij een slaapplaats aan te bieden en me mee te nemen naar de watervallen. Zaterdag was het de grote dag voor een bezoek aan las Cataratas de Iguazu.
Met een toeristenbus werden we tot vlak bij de watervallen gebracht, aan de Braziliaanse kant. Vanaf daar was het wandelen tot aan de watervallen zelf. En of het de moeite waard was! Ze zijn adembenemend! Niet alleen konden we genieten van het prachtige uitzicht, maar ook van de nieuwsgierige neusberen die door heel het park vrij rondlopen. Als je geluk had, en dat had ik, kon je ook wel eens een aapje van de ene boom naar de andere zien slingeren. Het enige nadeel was dat die plek zo bekend en populair is, dat het een echte toeristenpleisterplaats is. Wat je ook wel kunt merken aan de prijzen. Maar al bij al: een super geslaagd dagje.
Zondag was het Pasen, en wat had je anders kunnen verwachten hier in Paraguay... barbecue!! Heleen had iets speciaal in petto voor de kleinste van de familie. We hebben de traditie van België voortgezet in Paraguay, je kunt het misschien al raden?
Inderdaad, we hebben voor paashaas gespeeld, wat heel leuk was om te doen. Na de middag ben ik dan met Heleens gastoom teruggereden naar Asuncion, zo'n 5 uur rijden, om maandag fris en vrolijk weer op de schoolbanken te zitten.
De rest van april was stilletjes. Maar de maand mei is een ander verhaal, met veel verlengde weekends en vrije dagen kan dat ook niet anders.
In het eerste verlengde weekend zijn Fien en Heleen langsgekomen voor Life in Color op donderdag 30 april. met als hoogtepunt Steve Aoki. Het was een echt feest met veel verf en veel plezier! We hebben zelfs de plaatselijke krant gehaald.
Zaterdag was het dan uitkateren met in de avond een cinema'tje gepland: Fast and Furious 7. Zaterdag is Heleen alweer naar huis gegaan, Fien bleef, want het feest was nog niet afgelopen. Zaterdagavond stonden Dady Yankee en Nicky Jam op het programma. De plaatsen die we hadden waren niet zo fantastisch. de vipsectie was zo groot gemaakt dat we superver achteraan stonden en amper het podium te zien kregen. Met ander woorden, we hebben we niet zo veel gezien van Nicky Jam, die als eerste speelde. Na het eerste optreden begon iedereen te duwen en te drummen, dus gingen we maar mee met de stroom. Blijkbaar waren er nog anderen met het zelfde idee als wij: we staan veel te ver naar achteren. De oplossing¿ over de hekken kruipen naar het vipgedeelte. Ik hoefde daar niet veel moeite voor doen, ik werd er zowaar over gegooid. Maar allemaal de moeite waard! Het optreden van Dady Yankee was namelijk één groot feest!!
Daarna hebben we te horen gekregen dat er een feest werd gegeven door verschillende uitwisselingsstudenten, een half uurtje verder. Omdat het optreden toch al afgelopen was rond een uur of 12 zijn we daar nog mee gaan feesten. Met het idee om een taxi terug te nemen rond een uur of 4. Wel, dat is dus niet gelukt. Rond een uur of 2 is het beginnen te gieten zoals dat alleen kan in Paraguay. Daarmee bedoel ik dat alle straten blank staan. Nadat onze taxi werd ingepik tdoor iemand anders, hadden we besloten om naar het shoppingcenter om de hoek te lopen om te zien of er meer taxi's beschikbaar waren. Slecht idee. Een seconde in die regen en je bent doorweekt. Uiteindelijk hebben we het shoppingcenter dan toch gehaald. waar we werden geholpen door mensen van de security, die zo vriendelijk waren om een taxi te bellen. Maar ondertussen was het weer zo slecht geworden dat er gewoon geen auto's meer door konden. Met andere woorden, we zaten vast.
Gelukkig woonde een van de uitwisselingsstudenten in de buurt, dus wat konden we anders doen dan door de regen te lopen, op zoek naar zijn huis?
Dat was niet ons beste plan. We moesten eerst wat trappen doen om op de parkeerplaats te geraken. Alleen hadden we er niet aan gedacht dat door de regen die trappen superglad waren. Je kunt het al raden.. Bij de eerste trappen gleed ik uit,en viel ik recht op mijn heup. Lopen zat er dus niet meer in voor mij. Gelukkig kwam er net een auto aan en de bestuurder was zo vriendelijk om ons naar het huis van die uitwisselingsstudent te brengen. Daar aangekomen wisten we dat thuis raken niet meer voor die dag zou zijn. De regen bleef aanhouden, dus bleven we maar beter slapen, het was inmiddels toch al 6 uur 's morgens. De volgende ochtend zijn we dan eindelijk naar huis kunnen gaan, Helemaal verkleumd van de kou, en ik met mijn pijnlijke heup, die echt nog lang heeft pijn gedaan. Eigenlijk is mijn mama ons komen ophalen. Mijn heldin!
Het volgende weekend was het tijd om het Chaco te verkennen. Met AFS zijn we een weekendje naar Filadelfia getrokken, in het noorden van het land, z'n 9 uur rijden van Asuncion. Van dit weekend had ik veel verwacht, In het noorden van het land, het Chaco, leven de mensen op een hele andere manier. Veel ouderwetser, met minder voorzieningen zoals water en elektriciteteit. Ik was klaar voor een cultuurschok.
Jammer genoeg zat dat er niet in. Filadelfia is een van de modernere steden in het noorden, veel meer dan een paar museums en veel zandwegen kregen we niet te zien. we hebben meer in ons hotel gezeten dan wat anders. Al bij al heb ik er niet zo veel over te vertellen omdat we gewoon niet veel veel interessants hebben gedaan. Het was leuk om nog eens samen te zijn met de andere AFS'ers, maar dat was alles.
Daarna kwam er weer een verlengd weekend aan, dat van Hemelvaart. Samen met Heleen ben ik afgezakt naar Encarnacion, helemaal in het zuiden van het land, tegen de grens met Argentinie.
Encarnacion is voor mij de mooiste stad van Paraguay die ik gezien heb, en dat vooral omdat alles er properder bij ligt en veel meer verzorgd overkomt. Er is niet zo veel te doen, maar ik denk toch wel dat het mijn favoriete plaats is in Paraguay. Heleen en ik hadden in de stad een bed and breakfast gehuurd, een supergezellig huisje, met een topgastvrouw. De dag van onze aankomst hebben we het rustig gehouden. We zijn iets gaan eten en hebben de Costanera wat verkend, een prachtig uitzicht met aan de overkant Argentinie. De dag erna stonden de ruïnes van Santisima de la Trinidad en Jesus de Tavarangue op het programma. Deze ruïnes zijn de best bewaarde van het land. De ruïnes van Trinidad zijn de overblijfselen van kleine kolonies in het gebied Misiones in de 17de en de 18de eeuw. In deze kleine stad waren onder andere een kerk, verschillende huizen, een school, fabrieken, enz.
De ruïnes van Jesus Tavarangue liggen een kleine 12 km verder. Het zijn de overblijfselen van een voormalige reductie van de Jezuïeten uit ongeveer dezelfde tijd als de ruïnes van Trinidad.
Ze staan samen op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
De rest van de dagen hebben we het rustig gehouden, nog wat rondgewandeld op de Costanera en op zoek gegaan naar ´A las papas belgas´: een frituur, de enige frituur in Paraguay uitgebaat door Belgen. Suuuuuperlekker natuurlijk. Voor de rest hebben we er nog wat rondgelopen en de Plaza de Armas bezocht, een heel mooi plein, met een Japanse tuin zelfs.
Het weekend erna was deze hier weer niet thuis. Dit weekend kon je me terugvinden in Ciudad Del Este. Dit keer niet voor de grote, toeristische watervallen van Iguazu, maar voor de waterval Salto Monday. Natuurlijk heb ik voor dit reisje Heleen terug opgetrommeld en voor deze keer was ook Fien erbij. Salto Monday zijn zeer onderschatte watervallen, een 15-tal minuten van bij Heleens huis vandaan.
Ze zijn natuurlijk niet zo groot als de watervallen van Iguazu, maar zeker wel zo mooi. Met nog een groot voordeel dat het er niet duur was en dat we er bijna alleen rondliepen. Na de watervallen hebben ik en Fien nog een klein hoogteparcourtje uitgevoerd, wat toch wel moeilijker was dan het leek en daarna gingen we huiswaarts. Voor de rest is er in dit weekend niets spectaculair meer gebeurd.
Dan zijn we aangekomen bij het beste weekend van het jaar, namelijk dat van mijn verjaardag. Hiervoor is, natuurlijk, Heleentje weer afgereisd naar Asuncion. Vrijdag, nadat we wat mensen zijn gaan uitzwaaien op de luchthaven, zijn Jass, Heleen en ik afgezakt naar het centrum om een serieus hapje te eten. Om 2 uur 's nachts wel te verstaan. Het restaurant T.G.I Friday's biedt typisch Amerikaans eten aan en dat smaakt toch wel eens, een goeie vettige hamburger en hapjes macaroni-en-kaas, met erbovenop Happy Hour. twee drankjes voor de prijs van één. Dus dat wilde zeggen: 3 mensen, 6 cocktails. Na al dat vettige, heerlijke eten zijn we dan maar naar huis gegaan. Zaterdag zijn we uitgegaan in Glam, een nachtclub in Asuncion. Samen met mijn klas hebben we er een goed feestje van gemaakt. Zondag was natuurlijk de dag om te recupereren.
Intussen zitten we weer een maand verder, in het eerste weekend van juni, op het AFS-afscheidskamp in Ciudad Del Este. Natuurlijk bestond het kamp opnieuw uit heel veel schrijven en terugkijken op je jaar, waarbij er bij velen traantjes aan te pas kwamen. Veel speciaals is er op dat kamp verder niet echt gebeurd.
Twee weekends later, een 10-tal dagen voor de terugkeer, stond er de grote Despedida op het programma, een afscheidsfeest georganiseerd door de studenten van AFS en Rotary, waar natuurlijk iedere uitwisselingsstudent uit heel het land naartoe komt. Een laatste groot feest met de ´íntercambistas´. Het was een geweldige avond. Veel gelachen, gedanst en gedronken natuurlijk. In dat weekend zijn Flore, Fien en Julia bij mij blijven slapen, omdat het feest letterlijk op 5 minuutjes wandelen was van thuis.
Zondag is zowat iedereen naar huis vertrokken met uitzondering van Fien. We hebben er onze 'boefdag' van gemaakt. Eerst een goed McDonaldje, daarna naar de film met mijn jongste zus en daar natuurlijk popcorn gegeten, daarna nog een wafeltje met lekker veel Nutella. Het was een geslaagd weekend.
Nu ga ik nog volop genieten zijn van mijn laatste week hier in Paraguay. Het jaar is enorm snel voorbij gevlogen en dan vooral de laatste maanden. Ze zeggen dat je maar één familie hebt, maar ik heb er twee. Ik heb zelfs een tweede thuis. Paraguay zal voor altijd een plaats krijgen in mijn hart.
Toch kijk ik ernaar uit om terug te keren, met een dubbel gevoel dan wel, ik zal nooit meer 100% ergens thuishoren. Bedankt om mij door dit fantastische maar toch ook wel moeilijke jaar heen te helpen, ik zie jullie allemaal terug, over een weekje.
Hasta Pronto
Besos
Eva
xxxxxxxxx
We beginnen een heel eind terug, het laatste weekend van maart en de eerste dagen van april. Eindelijk een weekje vakantie. Waarom? Voor de week van Semana Santa.
Semana Santa is de week voor Pasen, bij ons ook wel de Goede Week genoemd. In deze week is het in Paraguay traditie om met heel de familie samen te komen en chipa klaar te maken. Op El Viernes Santo of Goede Vrijdag is het de gewoonte in Paraguay dat er die dag alleen maar chipa gegeten wordt.
Ik heb dit jaar een drukke Semana Santa achter de rug. Ook ik ben dit jaar met mijn familie samengekomen om chipa klaar te maken en gewoon gezellig samen te zijn.
Als uitwisselingsstudent moet je natuurlijk ook profiteren van die weekjes vakantie, het ideale moment om wat plaatsen te bezoeken die wat verder weg liggen, zoals de watervallen van Iguazu, op de grens van Brazilië en Argentinië, bijvoorbeeld. Op Goede Vrijdag ben ik vertrokken naar Ciudad Del Este, op weg naar Heleen. Ciudad Del Este is een stad aan de grens met Brazilië, een kleine 20 minuten van de watervallen. Haar familie was zo vriendelijk om mij een slaapplaats aan te bieden en me mee te nemen naar de watervallen. Zaterdag was het de grote dag voor een bezoek aan las Cataratas de Iguazu.
Met een toeristenbus werden we tot vlak bij de watervallen gebracht, aan de Braziliaanse kant. Vanaf daar was het wandelen tot aan de watervallen zelf. En of het de moeite waard was! Ze zijn adembenemend! Niet alleen konden we genieten van het prachtige uitzicht, maar ook van de nieuwsgierige neusberen die door heel het park vrij rondlopen. Als je geluk had, en dat had ik, kon je ook wel eens een aapje van de ene boom naar de andere zien slingeren. Het enige nadeel was dat die plek zo bekend en populair is, dat het een echte toeristenpleisterplaats is. Wat je ook wel kunt merken aan de prijzen. Maar al bij al: een super geslaagd dagje.
Inderdaad, we hebben voor paashaas gespeeld, wat heel leuk was om te doen. Na de middag ben ik dan met Heleens gastoom teruggereden naar Asuncion, zo'n 5 uur rijden, om maandag fris en vrolijk weer op de schoolbanken te zitten.
De rest van april was stilletjes. Maar de maand mei is een ander verhaal, met veel verlengde weekends en vrije dagen kan dat ook niet anders.
In het eerste verlengde weekend zijn Fien en Heleen langsgekomen voor Life in Color op donderdag 30 april. met als hoogtepunt Steve Aoki. Het was een echt feest met veel verf en veel plezier! We hebben zelfs de plaatselijke krant gehaald.
Zaterdag was het dan uitkateren met in de avond een cinema'tje gepland: Fast and Furious 7. Zaterdag is Heleen alweer naar huis gegaan, Fien bleef, want het feest was nog niet afgelopen. Zaterdagavond stonden Dady Yankee en Nicky Jam op het programma. De plaatsen die we hadden waren niet zo fantastisch. de vipsectie was zo groot gemaakt dat we superver achteraan stonden en amper het podium te zien kregen. Met ander woorden, we hebben we niet zo veel gezien van Nicky Jam, die als eerste speelde. Na het eerste optreden begon iedereen te duwen en te drummen, dus gingen we maar mee met de stroom. Blijkbaar waren er nog anderen met het zelfde idee als wij: we staan veel te ver naar achteren. De oplossing¿ over de hekken kruipen naar het vipgedeelte. Ik hoefde daar niet veel moeite voor doen, ik werd er zowaar over gegooid. Maar allemaal de moeite waard! Het optreden van Dady Yankee was namelijk één groot feest!!
Daarna hebben we te horen gekregen dat er een feest werd gegeven door verschillende uitwisselingsstudenten, een half uurtje verder. Omdat het optreden toch al afgelopen was rond een uur of 12 zijn we daar nog mee gaan feesten. Met het idee om een taxi terug te nemen rond een uur of 4. Wel, dat is dus niet gelukt. Rond een uur of 2 is het beginnen te gieten zoals dat alleen kan in Paraguay. Daarmee bedoel ik dat alle straten blank staan. Nadat onze taxi werd ingepik tdoor iemand anders, hadden we besloten om naar het shoppingcenter om de hoek te lopen om te zien of er meer taxi's beschikbaar waren. Slecht idee. Een seconde in die regen en je bent doorweekt. Uiteindelijk hebben we het shoppingcenter dan toch gehaald. waar we werden geholpen door mensen van de security, die zo vriendelijk waren om een taxi te bellen. Maar ondertussen was het weer zo slecht geworden dat er gewoon geen auto's meer door konden. Met andere woorden, we zaten vast.
Gelukkig woonde een van de uitwisselingsstudenten in de buurt, dus wat konden we anders doen dan door de regen te lopen, op zoek naar zijn huis?
Dat was niet ons beste plan. We moesten eerst wat trappen doen om op de parkeerplaats te geraken. Alleen hadden we er niet aan gedacht dat door de regen die trappen superglad waren. Je kunt het al raden.. Bij de eerste trappen gleed ik uit,en viel ik recht op mijn heup. Lopen zat er dus niet meer in voor mij. Gelukkig kwam er net een auto aan en de bestuurder was zo vriendelijk om ons naar het huis van die uitwisselingsstudent te brengen. Daar aangekomen wisten we dat thuis raken niet meer voor die dag zou zijn. De regen bleef aanhouden, dus bleven we maar beter slapen, het was inmiddels toch al 6 uur 's morgens. De volgende ochtend zijn we dan eindelijk naar huis kunnen gaan, Helemaal verkleumd van de kou, en ik met mijn pijnlijke heup, die echt nog lang heeft pijn gedaan. Eigenlijk is mijn mama ons komen ophalen. Mijn heldin!
Het volgende weekend was het tijd om het Chaco te verkennen. Met AFS zijn we een weekendje naar Filadelfia getrokken, in het noorden van het land, z'n 9 uur rijden van Asuncion. Van dit weekend had ik veel verwacht, In het noorden van het land, het Chaco, leven de mensen op een hele andere manier. Veel ouderwetser, met minder voorzieningen zoals water en elektriciteteit. Ik was klaar voor een cultuurschok.
Jammer genoeg zat dat er niet in. Filadelfia is een van de modernere steden in het noorden, veel meer dan een paar museums en veel zandwegen kregen we niet te zien. we hebben meer in ons hotel gezeten dan wat anders. Al bij al heb ik er niet zo veel over te vertellen omdat we gewoon niet veel veel interessants hebben gedaan. Het was leuk om nog eens samen te zijn met de andere AFS'ers, maar dat was alles.
Daarna kwam er weer een verlengd weekend aan, dat van Hemelvaart. Samen met Heleen ben ik afgezakt naar Encarnacion, helemaal in het zuiden van het land, tegen de grens met Argentinie.
Encarnacion is voor mij de mooiste stad van Paraguay die ik gezien heb, en dat vooral omdat alles er properder bij ligt en veel meer verzorgd overkomt. Er is niet zo veel te doen, maar ik denk toch wel dat het mijn favoriete plaats is in Paraguay. Heleen en ik hadden in de stad een bed and breakfast gehuurd, een supergezellig huisje, met een topgastvrouw. De dag van onze aankomst hebben we het rustig gehouden. We zijn iets gaan eten en hebben de Costanera wat verkend, een prachtig uitzicht met aan de overkant Argentinie. De dag erna stonden de ruïnes van Santisima de la Trinidad en Jesus de Tavarangue op het programma. Deze ruïnes zijn de best bewaarde van het land. De ruïnes van Trinidad zijn de overblijfselen van kleine kolonies in het gebied Misiones in de 17de en de 18de eeuw. In deze kleine stad waren onder andere een kerk, verschillende huizen, een school, fabrieken, enz.
De ruïnes van Jesus Tavarangue liggen een kleine 12 km verder. Het zijn de overblijfselen van een voormalige reductie van de Jezuïeten uit ongeveer dezelfde tijd als de ruïnes van Trinidad.
Ze staan samen op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
De rest van de dagen hebben we het rustig gehouden, nog wat rondgewandeld op de Costanera en op zoek gegaan naar ´A las papas belgas´: een frituur, de enige frituur in Paraguay uitgebaat door Belgen. Suuuuuperlekker natuurlijk. Voor de rest hebben we er nog wat rondgelopen en de Plaza de Armas bezocht, een heel mooi plein, met een Japanse tuin zelfs.
Het weekend erna was deze hier weer niet thuis. Dit weekend kon je me terugvinden in Ciudad Del Este. Dit keer niet voor de grote, toeristische watervallen van Iguazu, maar voor de waterval Salto Monday. Natuurlijk heb ik voor dit reisje Heleen terug opgetrommeld en voor deze keer was ook Fien erbij. Salto Monday zijn zeer onderschatte watervallen, een 15-tal minuten van bij Heleens huis vandaan.
Ze zijn natuurlijk niet zo groot als de watervallen van Iguazu, maar zeker wel zo mooi. Met nog een groot voordeel dat het er niet duur was en dat we er bijna alleen rondliepen. Na de watervallen hebben ik en Fien nog een klein hoogteparcourtje uitgevoerd, wat toch wel moeilijker was dan het leek en daarna gingen we huiswaarts. Voor de rest is er in dit weekend niets spectaculair meer gebeurd.
Dan zijn we aangekomen bij het beste weekend van het jaar, namelijk dat van mijn verjaardag. Hiervoor is, natuurlijk, Heleentje weer afgereisd naar Asuncion. Vrijdag, nadat we wat mensen zijn gaan uitzwaaien op de luchthaven, zijn Jass, Heleen en ik afgezakt naar het centrum om een serieus hapje te eten. Om 2 uur 's nachts wel te verstaan. Het restaurant T.G.I Friday's biedt typisch Amerikaans eten aan en dat smaakt toch wel eens, een goeie vettige hamburger en hapjes macaroni-en-kaas, met erbovenop Happy Hour. twee drankjes voor de prijs van één. Dus dat wilde zeggen: 3 mensen, 6 cocktails. Na al dat vettige, heerlijke eten zijn we dan maar naar huis gegaan. Zaterdag zijn we uitgegaan in Glam, een nachtclub in Asuncion. Samen met mijn klas hebben we er een goed feestje van gemaakt. Zondag was natuurlijk de dag om te recupereren.
Intussen zitten we weer een maand verder, in het eerste weekend van juni, op het AFS-afscheidskamp in Ciudad Del Este. Natuurlijk bestond het kamp opnieuw uit heel veel schrijven en terugkijken op je jaar, waarbij er bij velen traantjes aan te pas kwamen. Veel speciaals is er op dat kamp verder niet echt gebeurd.
Twee weekends later, een 10-tal dagen voor de terugkeer, stond er de grote Despedida op het programma, een afscheidsfeest georganiseerd door de studenten van AFS en Rotary, waar natuurlijk iedere uitwisselingsstudent uit heel het land naartoe komt. Een laatste groot feest met de ´íntercambistas´. Het was een geweldige avond. Veel gelachen, gedanst en gedronken natuurlijk. In dat weekend zijn Flore, Fien en Julia bij mij blijven slapen, omdat het feest letterlijk op 5 minuutjes wandelen was van thuis.
Zondag is zowat iedereen naar huis vertrokken met uitzondering van Fien. We hebben er onze 'boefdag' van gemaakt. Eerst een goed McDonaldje, daarna naar de film met mijn jongste zus en daar natuurlijk popcorn gegeten, daarna nog een wafeltje met lekker veel Nutella. Het was een geslaagd weekend.
Nu ga ik nog volop genieten zijn van mijn laatste week hier in Paraguay. Het jaar is enorm snel voorbij gevlogen en dan vooral de laatste maanden. Ze zeggen dat je maar één familie hebt, maar ik heb er twee. Ik heb zelfs een tweede thuis. Paraguay zal voor altijd een plaats krijgen in mijn hart.
Toch kijk ik ernaar uit om terug te keren, met een dubbel gevoel dan wel, ik zal nooit meer 100% ergens thuishoren. Bedankt om mij door dit fantastische maar toch ook wel moeilijke jaar heen te helpen, ik zie jullie allemaal terug, over een weekje.
Hasta Pronto
Besos
Eva
xxxxxxxxx
3.23.2015
Begin van het nieuwe jaar
Met de vakantie zowat achter de rug, vond ik het toch nog eens tijd worden om mijn blog te updaten. 2015 heeft al 3 fantastische maanden opgeleverd. Ik heb met de familie kleine uitstapjes gemaakt en heb zelfs een klein stukje Brazilië kunnen ontdekken, namelijk Camboriu.
Rond de feestdagen zoeken we altijd wat meer familie op dan anders, en waarom zou dat hier in Paraguay anders zijn? Het eerste weekend van het nieuwe jaar verbleven we bij de bomma (langs mama haar kant). Daar hebben we een kleine drie uur voor moeten rijden, naar het prachtige groene departement Paraguari, in een klein dorpje, Ybycui. Samen met mijn familie en de familie van mijn tante (tante, oom, twee neven en een nichtje) verbleven we er drie dagen. Met tien mensen in totaal sliepen we in het kleine huisje van de bomma, op de 'campo', oftewel het platteland. Niet echt comfortabel, maar goed, de basis was er toch.
De tweede dag van ons verblijf zijn we een eindje verder gereden naar Salto Cristal, een prachtige waterval. Alleen de weg ernaartoe is moeilijker dan ik dacht. De tocht begint boven op de berg, maar eerst moesten we daar wel raken. Met de auto zijn we naar boven gereden, met wat obstakels natuurlijk. De brug over een rivier was ingezakt door de hevige regenbuien van de weken ervoor, dus zo inventief als ze in Paraguay zijn, werd er direct voor een oplossing gezorgd. Ze hadden wat houten planken over de rivier geplaatst, en daar zou je dan met je auto over moeten (wandelen was iets te ver naar onze smaak). Eenmaal we op de top waren, konden we aan de afdaling beginnen. supersteile trappen gevolgd door rotsen tot we in het dal stonden. Dan moesten we ons nog een weg banen door de rivier tot we op het eindpunt aankwamen. Zeker en vast de moeite waard! Suuuuper mooi. Het vermoeiendste was de weg terug, omhoog deze keer, langs dezelfde steile rotsen en trappen. Maar wel een zalige dag.
De dag erna hebben we het rustig gehouden, helemaal stijf natuurlijk van de dag ervoor. Ik ben die dag samen met mijn neef en zijn vriendin nog naar andere familie gegaan, waar we maïs en sinaasappelen hebben meegepikt van hun velden, en dan terug naar huis.
Mijn volgend weekendje was ongeveer twee weken later. Met dezelfde reisgenootjes, alleen deze keer hoefden we niet zo ver te rijden. Na een klein uurtje zaten we al helemaal in het groen. Het stadje heet Tobati, waar we op een afgelegen plekje een superleuke kamer hebben gehuurd. een beetje zoals een bed&breakfast, maar heel sober. Een kamer met vijf stapelbedden en een airco. De badkamer werd gedeeld. Maar echt een prachtplek. Aan een riviertje waar een katrol over gespannen werd, met een plekje voor de barbecue (mag natuurlijk niet ontbreken hier), een hangmat, een flinke koelkast en helemaal in het groen, een plek om helemaal te ontspannen...
Tot de bliksem zo'n 20 meter verder insloeg en in het water ketste (volgens sommigen van het gezin) terwijl we allemaal in het water zaten. Ik heb mijn papa nog nooit zo snel uit het water zien komen.
Maar we maakten er natuurlijk het beste van en na een tijdje kon de barbecue toch aangestoken worden. De dag erna was het inpakken en hup naar huis.
Dan is het een tijdje stil geweest... dacht ik. Ik had niks meer gepland voor januari en mijn ouders ook niet. Janne daarentegen wel. Zij zou na toestemming van AFS de dag erna naar Brazilië vertrekken met een organisatie waarvan haar collega begeleider is. En wat kun je dan beter doen dan gezelschap meevragen? Dus ja, op een dag tijd hebben we geregeld dat we naar Brazilië konden! En raar genoeg had AFS daar geen probleem mee, ook al is de termijn normaal gezien minimum 15 dagen op voorhand.
Na een busreis van ongeveer 20 uur kwamen we aan in Camboriu, een toeristische badplaats aan de oceaan. Vijf dagen zijn we er gebleven en hebben we zowat alle stranden in de buurt opgezocht. Ook ons tochtje naar de stad Florianopolis was een succes. Brazilië is prachtig, ieder strand heeft zijn eigen charmes. Ik heb wel ontdekt dat ik helemaal niet gemaakt ben voor strandvakanties en na de reis zag ik natuurlijk mooi rood.
In februari is het heel rustig geweest. Fien, een andere AFS´er uit de stad Concepcion, een goede zes uur reizen van Asuncion, is een weekje blijven logeren. En meer is er eigenlijk niet gebeurd. In de week dat Fien er was, hebben we niet veel bijzonders gedaan. We zijn iedere dag wel eens naar het centrum geweest, iets gaan drinken of gaan shoppen. Die week is voorbij gevlogen.
Die week was de afsluiter van de vakantie voor mij, twee weken later kon ik weer naar school. ondertussen zit ik al een goede drie weken op mijn nieuwe school, C.E.P.B. Colegio Experimental Paraguay Brasil. Deze school staat bekend als zeer verwelkomend voor uitwisselingsstudenten. Dat kan ik niet ontkennen. Na een week in de geweldige klas 3T te zitten, voelde ik me hier al helemaal thuis, wat helemaal anders was dan in mijn vorige school. Mijn klas bestaat uit 24 leerlingen, plus nog een andere uitwisselingsstudent. Jacinthe zit al in deze klas sinds september, ze is van Quebec in Canada en verblijft in Paraguay met de organisatie Rotary. Er zitten in totaal drie mensen van Rotary hier op school, Arne van Duitsland, Mikaela van New York en Jacinthe. Leonie, een andere uitwisselingsstudente, ook van Duitsland, verblijft via de organisatie YFU. Via Jacinthe heb ik al een groot deel van de andere uitwisselingsstudenten van Rotary ontmoet. Waar onder andere ook Belgen bij zitten.
Op school doe ik niet al te veel, ik zit vooral voor me uit te staren, omdat deze school toch wat strenger is dan mijn vorige. Hier zijn geen gsm´s toegelaten, behalve om een foto te maken van het bord, als je te lui bent om op te schrijven. Bij sommige leerkrachten moet het echt stil zijn, er mag niks gezegd of gedaan worden. Maar in het algemeen valt het nog wel mee. De uitwisselingsstudenten krijgen wat meer vrijheid, we zijn niet verplicht altijd aanwezig te zijn en mogen sommige uren in de bibliotheek blijven, waar we vrij het internet mogen gebruiken. De school start iedere dag stipt om 7 uur, en dat suckt voor mij. Omdat de school in het centrum ligt, vertrekt deze hier al om 6 uur 's morgens. Dat betekent iedere dag om 5 uur uit de veren.
Rond 14u30 hebben we meestal gedaan, maar Jaz en ik gaan meestal al om 13u30 naar huis, wat geen enkel probleem is voor de leerkrachten. Ik ben thuis rond een uur of 3 en daarna kruip ik meestal voor een uurtje of twee mijn bed in. Zo niet, dan zit ik meestal tot een uur of 9 in Club Sajonia.
Club Sajonia of, met zijn officiële naam, Club Deportivo de Puerto Sajonia, is een fancy recreatiegebied, aan de rivier in het centrum van Asuncion. Omdat mijn familie lid is, krijg ik er met een speciale lidkaart toegang zonder te betalen. Sajonia heeft een voetbalveld, tennisvelden, beachvolley, basketbalvelden, ... Er is ook een fitness, een binnenzwembad en een buitenzwembad. Je kunt er roeien en een speciale veerboot zet je over de rivier waar je kunt barbecueën. Ook daar zijn kleine zwembaden, een rugbyveld, enzovoorts. Aan die andere kant van de rivier is de 'campo' of het platteland, dus je hebt buiten al die faciliteiten kilometers lange groene vlaktes waar je loslopende paarden vindt en natuurlijk ook honden. De club is prachtig, meestal breng ik mijn namiddagen door aan het buitenzwembad met klasgenoten en met mensen van Rotary.
Het eerste weekend van maart heb ik opnieuw een uitstapje gemaakt in Paraguary, weer naar Ybycui, maar deze keer met een groep van AFS. We zijn heel vroeg vertrokken om op een redelijk uur aan te komen bij Salto Cristal. Daarna zijn we verder gereden naar onze campingplaats in het nationale park van Ybycui. De rest van de namiddag hebben we niet veel gedaan, onze tenten opgezet en wat rondgekeken. Tegen de avond werd het echt gezellig, iedereen zat samen wat te eten en te drinken aan het kampvuur. Omdat er geen verlichting was en het een heldere nacht was, heb ik eindelijk de melkweg kunnen zien!!! Een prachtig tafereel. De volgende dag zijn we in de buurt van onze camping naar een museum geweest, natuurlijk ook weer in een prachtig stukje natuur. Daarna was het barbecue, of wat had je gedacht? Na ons lekker volgepropt te hebben, was het tijd om in te pakken en naar huis te vertrekken.
En dan komen we eindelijk aan bij wat ik dit weekend heb uitgespookt. Donderdag en vrijdag was het een groot festival, voor Asuncion dan toch: Asuncionico. Met bands zoals Foster The People, The Kooks, Jack White, Bastille, Major Lazer, Skrillex en Calvin Harris. Zeg nu zelf, dat kan een mens toch niet aan zich laten voorbijgaan? Dat vonden verschillende AFS´ers en mensen van Rotary ook. Fien is dit weekend speciaal blijven slapen voor het festival. Het waren twee geweldige dagen, ik heb goed gelachen en bijgepraat met iedereen. Ook hier heb ik superveel mensen van Rotary ontmoet. Zaterdag hebben we vooral uitgeslapen. Zondag is Fien weer naar Concepcion vertrokken, om op maandag fris en vrolijk naar school te kunnen gaan, zoals ik. Alleen kun je die fris en vrolijk maar beter weglaten ;-).
Ondertussen zit ik hier al meer dan zeven maanden. Er zijn dus nog maar een kleine vier maanden te gaan. Dus dit zal één van de laatste blogberichten zijn, denk ik, omdat ik niet echt fantastisch ben in het updaten van mijn blog.
Voorlopig zijn jullie van alles zo'n beetje op de hoogte. Ik ga proberen nog een blogbericht te schrijven tegen midden of eind mei, na het laatste AFS-kamp.
Maar in ieder geval: tot binnen een kleine vier maanden in België!
besos xxxxxxx
Eva
PS: Ondertussen is het in Paraguay herfst geworden, dat wil zeggen dat bij ons de tijd één uur wordt teruggedraaid. Dus in plaats van vier uur verschil wordt het nu vijf uur verschil met België!
Rond de feestdagen zoeken we altijd wat meer familie op dan anders, en waarom zou dat hier in Paraguay anders zijn? Het eerste weekend van het nieuwe jaar verbleven we bij de bomma (langs mama haar kant). Daar hebben we een kleine drie uur voor moeten rijden, naar het prachtige groene departement Paraguari, in een klein dorpje, Ybycui. Samen met mijn familie en de familie van mijn tante (tante, oom, twee neven en een nichtje) verbleven we er drie dagen. Met tien mensen in totaal sliepen we in het kleine huisje van de bomma, op de 'campo', oftewel het platteland. Niet echt comfortabel, maar goed, de basis was er toch.De tweede dag van ons verblijf zijn we een eindje verder gereden naar Salto Cristal, een prachtige waterval. Alleen de weg ernaartoe is moeilijker dan ik dacht. De tocht begint boven op de berg, maar eerst moesten we daar wel raken. Met de auto zijn we naar boven gereden, met wat obstakels natuurlijk. De brug over een rivier was ingezakt door de hevige regenbuien van de weken ervoor, dus zo inventief als ze in Paraguay zijn, werd er direct voor een oplossing gezorgd. Ze hadden wat houten planken over de rivier geplaatst, en daar zou je dan met je auto over moeten (wandelen was iets te ver naar onze smaak). Eenmaal we op de top waren, konden we aan de afdaling beginnen. supersteile trappen gevolgd door rotsen tot we in het dal stonden. Dan moesten we ons nog een weg banen door de rivier tot we op het eindpunt aankwamen. Zeker en vast de moeite waard! Suuuuper mooi. Het vermoeiendste was de weg terug, omhoog deze keer, langs dezelfde steile rotsen en trappen. Maar wel een zalige dag.
De dag erna hebben we het rustig gehouden, helemaal stijf natuurlijk van de dag ervoor. Ik ben die dag samen met mijn neef en zijn vriendin nog naar andere familie gegaan, waar we maïs en sinaasappelen hebben meegepikt van hun velden, en dan terug naar huis.
Tot de bliksem zo'n 20 meter verder insloeg en in het water ketste (volgens sommigen van het gezin) terwijl we allemaal in het water zaten. Ik heb mijn papa nog nooit zo snel uit het water zien komen.
Maar we maakten er natuurlijk het beste van en na een tijdje kon de barbecue toch aangestoken worden. De dag erna was het inpakken en hup naar huis.
Dan is het een tijdje stil geweest... dacht ik. Ik had niks meer gepland voor januari en mijn ouders ook niet. Janne daarentegen wel. Zij zou na toestemming van AFS de dag erna naar Brazilië vertrekken met een organisatie waarvan haar collega begeleider is. En wat kun je dan beter doen dan gezelschap meevragen? Dus ja, op een dag tijd hebben we geregeld dat we naar Brazilië konden! En raar genoeg had AFS daar geen probleem mee, ook al is de termijn normaal gezien minimum 15 dagen op voorhand.Na een busreis van ongeveer 20 uur kwamen we aan in Camboriu, een toeristische badplaats aan de oceaan. Vijf dagen zijn we er gebleven en hebben we zowat alle stranden in de buurt opgezocht. Ook ons tochtje naar de stad Florianopolis was een succes. Brazilië is prachtig, ieder strand heeft zijn eigen charmes. Ik heb wel ontdekt dat ik helemaal niet gemaakt ben voor strandvakanties en na de reis zag ik natuurlijk mooi rood.
In februari is het heel rustig geweest. Fien, een andere AFS´er uit de stad Concepcion, een goede zes uur reizen van Asuncion, is een weekje blijven logeren. En meer is er eigenlijk niet gebeurd. In de week dat Fien er was, hebben we niet veel bijzonders gedaan. We zijn iedere dag wel eens naar het centrum geweest, iets gaan drinken of gaan shoppen. Die week is voorbij gevlogen.
Die week was de afsluiter van de vakantie voor mij, twee weken later kon ik weer naar school. ondertussen zit ik al een goede drie weken op mijn nieuwe school, C.E.P.B. Colegio Experimental Paraguay Brasil. Deze school staat bekend als zeer verwelkomend voor uitwisselingsstudenten. Dat kan ik niet ontkennen. Na een week in de geweldige klas 3T te zitten, voelde ik me hier al helemaal thuis, wat helemaal anders was dan in mijn vorige school. Mijn klas bestaat uit 24 leerlingen, plus nog een andere uitwisselingsstudent. Jacinthe zit al in deze klas sinds september, ze is van Quebec in Canada en verblijft in Paraguay met de organisatie Rotary. Er zitten in totaal drie mensen van Rotary hier op school, Arne van Duitsland, Mikaela van New York en Jacinthe. Leonie, een andere uitwisselingsstudente, ook van Duitsland, verblijft via de organisatie YFU. Via Jacinthe heb ik al een groot deel van de andere uitwisselingsstudenten van Rotary ontmoet. Waar onder andere ook Belgen bij zitten.
Op school doe ik niet al te veel, ik zit vooral voor me uit te staren, omdat deze school toch wat strenger is dan mijn vorige. Hier zijn geen gsm´s toegelaten, behalve om een foto te maken van het bord, als je te lui bent om op te schrijven. Bij sommige leerkrachten moet het echt stil zijn, er mag niks gezegd of gedaan worden. Maar in het algemeen valt het nog wel mee. De uitwisselingsstudenten krijgen wat meer vrijheid, we zijn niet verplicht altijd aanwezig te zijn en mogen sommige uren in de bibliotheek blijven, waar we vrij het internet mogen gebruiken. De school start iedere dag stipt om 7 uur, en dat suckt voor mij. Omdat de school in het centrum ligt, vertrekt deze hier al om 6 uur 's morgens. Dat betekent iedere dag om 5 uur uit de veren.
Rond 14u30 hebben we meestal gedaan, maar Jaz en ik gaan meestal al om 13u30 naar huis, wat geen enkel probleem is voor de leerkrachten. Ik ben thuis rond een uur of 3 en daarna kruip ik meestal voor een uurtje of twee mijn bed in. Zo niet, dan zit ik meestal tot een uur of 9 in Club Sajonia.
Club Sajonia of, met zijn officiële naam, Club Deportivo de Puerto Sajonia, is een fancy recreatiegebied, aan de rivier in het centrum van Asuncion. Omdat mijn familie lid is, krijg ik er met een speciale lidkaart toegang zonder te betalen. Sajonia heeft een voetbalveld, tennisvelden, beachvolley, basketbalvelden, ... Er is ook een fitness, een binnenzwembad en een buitenzwembad. Je kunt er roeien en een speciale veerboot zet je over de rivier waar je kunt barbecueën. Ook daar zijn kleine zwembaden, een rugbyveld, enzovoorts. Aan die andere kant van de rivier is de 'campo' of het platteland, dus je hebt buiten al die faciliteiten kilometers lange groene vlaktes waar je loslopende paarden vindt en natuurlijk ook honden. De club is prachtig, meestal breng ik mijn namiddagen door aan het buitenzwembad met klasgenoten en met mensen van Rotary. En dan komen we eindelijk aan bij wat ik dit weekend heb uitgespookt. Donderdag en vrijdag was het een groot festival, voor Asuncion dan toch: Asuncionico. Met bands zoals Foster The People, The Kooks, Jack White, Bastille, Major Lazer, Skrillex en Calvin Harris. Zeg nu zelf, dat kan een mens toch niet aan zich laten voorbijgaan? Dat vonden verschillende AFS´ers en mensen van Rotary ook. Fien is dit weekend speciaal blijven slapen voor het festival. Het waren twee geweldige dagen, ik heb goed gelachen en bijgepraat met iedereen. Ook hier heb ik superveel mensen van Rotary ontmoet. Zaterdag hebben we vooral uitgeslapen. Zondag is Fien weer naar Concepcion vertrokken, om op maandag fris en vrolijk naar school te kunnen gaan, zoals ik. Alleen kun je die fris en vrolijk maar beter weglaten ;-).
Ondertussen zit ik hier al meer dan zeven maanden. Er zijn dus nog maar een kleine vier maanden te gaan. Dus dit zal één van de laatste blogberichten zijn, denk ik, omdat ik niet echt fantastisch ben in het updaten van mijn blog.
Voorlopig zijn jullie van alles zo'n beetje op de hoogte. Ik ga proberen nog een blogbericht te schrijven tegen midden of eind mei, na het laatste AFS-kamp.
Maar in ieder geval: tot binnen een kleine vier maanden in België!
besos xxxxxxx
Eva
PS: Ondertussen is het in Paraguay herfst geworden, dat wil zeggen dat bij ons de tijd één uur wordt teruggedraaid. Dus in plaats van vier uur verschil wordt het nu vijf uur verschil met België!
1.02.2015
Feestdagen in de warmte
 |
| De kerstboom thuis |
 |
| Kerstmis-shopping |
Kerstmis wordt hier ook heel uitvoerig gevierd. Alleen moet je op de kerstversiering wachten tot een paar dagen voor kerst. Om dan toch wat kerstsfeer op te doen, kun ja altijd naar de shoppings gaan, die rijkelijk op voorhand versierd worden. Op Kerstavond wordt er met heel de familie samen gegeten, een beetje zoals bij ons. Dit jaar was het bij mij thuis te doen. De zus van mijn gastmama en haar kinderen kwamen bij ons thuis. We hebben natuurlijk zeer lekker gegeten, koeientong in vinaigrette met een heleboel lekkere frisse salades om uit te kiezen. Het dessert was een soort tiramisu. We hebben heel gezellig met z'n allen buiten kunnen eten en toen de klok 12 sloeg, werd er geklinkt op de geboorte van Jesus en werden er natuurlijk veel kussen gegeven. En wat is een typische Kerst zonder cadeautjes? Ik heb van mijn gastfamilie een supermooie thermos gekregen voor de terere en een topje, supermooi!
Kerst was al bij al een superavond! Op Kerstdag werd er natuurlijk uitgeslapen en lag zowat het hele land stil. Ook al was het een onvergetelijke feestdag, toch heb ik het thuisfront gemist, je eerste Kerst zonder familie en vrienden is toch een raar gevoel. Maar het was wel een dag om nooit te vergeten.
Maar binnen 6 maanden zit ik al terug in het kleine België. Ik hoop dat iedereen spetterende feestdagen heeft gehad. Maak er een spetterend 2015 van vol met geweldige ervaringen om nooit te vergeten!!!
Besos xxxxx
11.27.2014
3de keer goeie keer.
Ik ben hier blijkbaar geen held in om mijn blog updated te houden. Sorry daarvoor. Het is niet zo lang geleden dat jullie iets vernomen hebben van mijn leventje hier maar er is wel heel wat gebeurd, vandaar deze kleine update. Een kleine maand geleden heb ik te horen gekregen van Marco, de hoofdpersoon bij AFS, dat ze voor mij een vast gezin gevonden hadden.
Voor de rest van mijn avontuur zou ik gaan wonen in Lambaré, niet ver van de hoofdstad. Een goede 20 dagen geleden werd het officieel. Ik werd door Marco opgepikt en gebracht naar de familie Alonso. Veel zenuwachtiger dan anders ging ik op weg. Maar die zenuwen waren nergens voor nodig. Het is een fantastisch gezin. Ik heb 2 geweldige zussen van 18 en 22, Fernanda en Laura. En geweldige ouders, Olga en Lilo. Deze geweldige familie wordt aangevuld door 3 honden en een kat. Zelf heeft de familie al veel ervaring met het opvangen van een AFS-student en het zelf op uitwisseling gaan. Fernanda, de jongste van de 2, is in januari teruggekomen van Oostenrijk, waar ze 6 maanden via AFS heeft doorgebracht. De oudste, Laura, is een paar geleden voor een jaar naar België geweest en spreekt dan natuurlijk vlot Nederlands. Wat wel eens van pas komt als ik er niks van versta.
In die 20 dagen dat ik hier zit, heb ik al meer gedaan en gezien dan in de 2 vorige maanden. Een van de eerste dagen hier bij deze familie werd ik al direct meegenomen naar Asuncion door mijn 2 zussen. Ik heb hier ondertussen al de buurt wat leren kennen. Door geregeld meegenomen te worden naar vrienden, eens met de honden te gaan wandelen. Wat je hier helemaal niet vaak ziet. Ik word heel vrij gelaten door mijn familie hier, daardoor heb ik ook meer de kans om zelf op pad te gaan en bijvoorbeeld het bussensysteem te leren begrijpen. wat niemand ooit helemaal zal lukken, denk ik. Ik ben zelf al een paar keer totaal de verkeerde kant uitgereden. Ik krijg ook de kans om met andere AFS'ers uitstapjes te maken, zoals met Heleen. Heleen en ik zijn al een paar keer op verkenning geweest maar Asuncion bijvoorbeeld, maar door het moeilijke bussensysteem kwamen we niet altijd uit waar we gepland hadden. Maar zo zie je natuurlijk weer eens iets van Paraguay wat je anders niet zou hebben gezien.
In het centrum van Asuncion kom je veel te weten over de verbazend rijke geschiedenis van Paraguay, een land waar niet veel mensen echt iets van afweten. De mensen hier zijn heel trots op hun geschiedenis. Als je ernaar vraagt, kunnen ze niet snel genoeg beginnen te vertellen over de 2 oorlogen, het Chaco-gebied, hun onafhankelijlheid - in 1811 - het dictatorschap en zoveel meer. Ik zou jullie alle details kunnen geven, maar dan kan ik nog lang verder schrijven. Niet alleen hebben ze een rijke geschiedenis maar ook een grote variatie in natuurreservaten, meren, bossen, vlaktes, watervallen enzovoort. Een van die natuurparken is het Parque Nacional Ypacarai, een supergroot meer. Rond het meer liggen onder andere de stadjes San Bernardino en Aregua. Met Heleen ben ik naar Aregua geweest, een supergezellig stadje, met veel marktjes vol met beeldjes. En natuurlijk mag een strand er niet ontbreken. Allez ja, je moet er niet te veel van verwachten, aangezien ik er niet in zou zwemmen. Het water is namelijk helemaal ontreinigd. Dat zie je veel hier, Paraguay heeft heel veel last van de vervuiling, niet dat ze er zelf iets aan doen. Ik spreek niet voor alle Paraguayanen, maar velen gooien hun afval gewoon op de grond, als ze in de auto zitten, gooien ze het soms gewoon uit het raam. Al een geluk doet mijn familie dit niet. Maar voor de rest is Aregua heel gezellig, met een prachtig uitzicht. Aan de andere kant van het meer, zo'n kleine 40 kilometer verder rijden, ligt het stadje San Bernardino. Hier ben ik met mijn ouders naartoe geweest, op de terugweg van Caacupé. San Bernardino is net als Aregua heel gezellig, al hangt er wel een andere sfeer, er is meer toerisme daar. San Bernadino is een Duitse kolonie, waar nu nog steeds invloeden van te zien zijn. Zoals een Duits winkeltje, met Duitse specialiteiten. San Bernardino is ook meer natuurlijk gelegen: zodra je aan de andere kant van het meer bent, zit je precies in een ander gedeelte van Paraguay, veel landelijker, veel meer natuur, prachtig om te zien.
Iets verder ligt Caacupé, een iets grotere stad dan San Bernadino, met een enorme kerk. 7 december is hier een grote feestdag en voor die dag worden er een paar weken rond die periode feesten gegeven en grote misvieringen gehouden.Van over heel Paraguay komen de mensen speciaal naar Caacupé voor deze dag. Sommigen doen deze tocht zelfs te voet. Speciaal om 'El Virgen de Caacupé' te bewonderen. Met mijn ouders heb ben ik de zondag naar zo'n mis geweest, prachtig om te zien.
Nu zijn jullie terug op de hoogte van mijn leventje hier. En nog eventjes ter info dat ik nu aan mijn zomervakantie bezig ben, zodat jullie niet denken dat ik de school verwaarloos. Midden/eind februari zit deze hier weer in de schoolbanken in een nieuwe school.
Voor wie die een kaartje wil sturen, je kunt mijn adres altijd vragen via Facebook of andere sociale media. Voor wie graag een kaartje wil krijgen vanuit het verre Paraguay, geef gerust je adres door.
muchos besos
xxxxxxxxxxxxxx
Eva
Voor de rest van mijn avontuur zou ik gaan wonen in Lambaré, niet ver van de hoofdstad. Een goede 20 dagen geleden werd het officieel. Ik werd door Marco opgepikt en gebracht naar de familie Alonso. Veel zenuwachtiger dan anders ging ik op weg. Maar die zenuwen waren nergens voor nodig. Het is een fantastisch gezin. Ik heb 2 geweldige zussen van 18 en 22, Fernanda en Laura. En geweldige ouders, Olga en Lilo. Deze geweldige familie wordt aangevuld door 3 honden en een kat. Zelf heeft de familie al veel ervaring met het opvangen van een AFS-student en het zelf op uitwisseling gaan. Fernanda, de jongste van de 2, is in januari teruggekomen van Oostenrijk, waar ze 6 maanden via AFS heeft doorgebracht. De oudste, Laura, is een paar geleden voor een jaar naar België geweest en spreekt dan natuurlijk vlot Nederlands. Wat wel eens van pas komt als ik er niks van versta.
 |
| Een Paraguayaanse bus. En als het hier regent, dan regent het ook écht. |
In die 20 dagen dat ik hier zit, heb ik al meer gedaan en gezien dan in de 2 vorige maanden. Een van de eerste dagen hier bij deze familie werd ik al direct meegenomen naar Asuncion door mijn 2 zussen. Ik heb hier ondertussen al de buurt wat leren kennen. Door geregeld meegenomen te worden naar vrienden, eens met de honden te gaan wandelen. Wat je hier helemaal niet vaak ziet. Ik word heel vrij gelaten door mijn familie hier, daardoor heb ik ook meer de kans om zelf op pad te gaan en bijvoorbeeld het bussensysteem te leren begrijpen. wat niemand ooit helemaal zal lukken, denk ik. Ik ben zelf al een paar keer totaal de verkeerde kant uitgereden. Ik krijg ook de kans om met andere AFS'ers uitstapjes te maken, zoals met Heleen. Heleen en ik zijn al een paar keer op verkenning geweest maar Asuncion bijvoorbeeld, maar door het moeilijke bussensysteem kwamen we niet altijd uit waar we gepland hadden. Maar zo zie je natuurlijk weer eens iets van Paraguay wat je anders niet zou hebben gezien.
 |
| Op een marktje in Aregua. Heleen is de fotografe van dienst. |
In het centrum van Asuncion kom je veel te weten over de verbazend rijke geschiedenis van Paraguay, een land waar niet veel mensen echt iets van afweten. De mensen hier zijn heel trots op hun geschiedenis. Als je ernaar vraagt, kunnen ze niet snel genoeg beginnen te vertellen over de 2 oorlogen, het Chaco-gebied, hun onafhankelijlheid - in 1811 - het dictatorschap en zoveel meer. Ik zou jullie alle details kunnen geven, maar dan kan ik nog lang verder schrijven. Niet alleen hebben ze een rijke geschiedenis maar ook een grote variatie in natuurreservaten, meren, bossen, vlaktes, watervallen enzovoort. Een van die natuurparken is het Parque Nacional Ypacarai, een supergroot meer. Rond het meer liggen onder andere de stadjes San Bernardino en Aregua. Met Heleen ben ik naar Aregua geweest, een supergezellig stadje, met veel marktjes vol met beeldjes. En natuurlijk mag een strand er niet ontbreken. Allez ja, je moet er niet te veel van verwachten, aangezien ik er niet in zou zwemmen. Het water is namelijk helemaal ontreinigd. Dat zie je veel hier, Paraguay heeft heel veel last van de vervuiling, niet dat ze er zelf iets aan doen. Ik spreek niet voor alle Paraguayanen, maar velen gooien hun afval gewoon op de grond, als ze in de auto zitten, gooien ze het soms gewoon uit het raam. Al een geluk doet mijn familie dit niet. Maar voor de rest is Aregua heel gezellig, met een prachtig uitzicht. Aan de andere kant van het meer, zo'n kleine 40 kilometer verder rijden, ligt het stadje San Bernardino. Hier ben ik met mijn ouders naartoe geweest, op de terugweg van Caacupé. San Bernardino is net als Aregua heel gezellig, al hangt er wel een andere sfeer, er is meer toerisme daar. San Bernadino is een Duitse kolonie, waar nu nog steeds invloeden van te zien zijn. Zoals een Duits winkeltje, met Duitse specialiteiten. San Bernardino is ook meer natuurlijk gelegen: zodra je aan de andere kant van het meer bent, zit je precies in een ander gedeelte van Paraguay, veel landelijker, veel meer natuur, prachtig om te zien.
Iets verder ligt Caacupé, een iets grotere stad dan San Bernadino, met een enorme kerk. 7 december is hier een grote feestdag en voor die dag worden er een paar weken rond die periode feesten gegeven en grote misvieringen gehouden.Van over heel Paraguay komen de mensen speciaal naar Caacupé voor deze dag. Sommigen doen deze tocht zelfs te voet. Speciaal om 'El Virgen de Caacupé' te bewonderen. Met mijn ouders heb ben ik de zondag naar zo'n mis geweest, prachtig om te zien.
Nu zijn jullie terug op de hoogte van mijn leventje hier. En nog eventjes ter info dat ik nu aan mijn zomervakantie bezig ben, zodat jullie niet denken dat ik de school verwaarloos. Midden/eind februari zit deze hier weer in de schoolbanken in een nieuwe school.
Voor wie die een kaartje wil sturen, je kunt mijn adres altijd vragen via Facebook of andere sociale media. Voor wie graag een kaartje wil krijgen vanuit het verre Paraguay, geef gerust je adres door.
muchos besos
xxxxxxxxxxxxxx
Eva
Abonneren op:
Posts (Atom)