Begin van het nieuwe jaar

Met de vakantie zowat achter de rug, vond ik het toch nog eens tijd worden om mijn blog te updaten. 2015 heeft al 3 fantastische maanden opgeleverd. Ik heb met de familie  kleine uitstapjes gemaakt en heb zelfs een klein stukje Brazilië kunnen ontdekken, namelijk Camboriu.

Rond de feestdagen zoeken we altijd wat meer familie op dan anders, en waarom zou dat hier in Paraguay anders zijn? Het eerste weekend van het nieuwe jaar verbleven we bij de bomma (langs mama haar kant). Daar hebben we een kleine drie uur voor moeten rijden, naar het prachtige groene departement Paraguari, in een klein dorpje, Ybycui. Samen met mijn familie en de familie van mijn tante (tante, oom, twee neven en een nichtje) verbleven we er drie dagen. Met tien mensen in totaal sliepen we in het kleine huisje van de bomma, op de 'campo', oftewel het platteland. Niet echt comfortabel, maar goed, de basis was er toch.

De tweede dag van ons verblijf zijn we een eindje verder gereden naar Salto Cristal, een prachtige waterval. Alleen de weg ernaartoe is moeilijker dan ik dacht. De tocht begint boven op de berg, maar eerst moesten we daar wel raken. Met de auto zijn we naar boven gereden, met wat obstakels natuurlijk. De brug over een rivier was ingezakt door de hevige regenbuien van de weken ervoor, dus zo inventief als ze in Paraguay zijn, werd er direct voor een oplossing gezorgd. Ze hadden wat houten planken over de rivier geplaatst, en daar zou je dan met je auto over moeten (wandelen was iets te ver naar onze smaak). Eenmaal we op de top waren, konden we aan de afdaling beginnen. supersteile trappen gevolgd door rotsen tot we in het dal stonden. Dan moesten we ons nog een weg banen door de rivier tot we op het eindpunt aankwamen. Zeker en vast de moeite waard! Suuuuper mooi. Het vermoeiendste was de weg terug, omhoog deze keer, langs dezelfde steile rotsen en trappen. Maar wel een zalige dag.

De dag erna hebben we het rustig gehouden, helemaal stijf natuurlijk van de dag ervoor. Ik ben die dag samen met mijn neef en zijn vriendin nog naar andere familie gegaan, waar we maïs en sinaasappelen hebben meegepikt van hun velden, en dan terug naar huis.

Mijn volgend weekendje was ongeveer twee weken later. Met dezelfde reisgenootjes, alleen deze keer hoefden we niet zo ver te rijden. Na een klein uurtje zaten we al helemaal in het groen. Het stadje heet Tobati, waar we op een afgelegen plekje een superleuke kamer hebben gehuurd. een beetje zoals een bed&breakfast, maar heel sober. Een kamer met vijf stapelbedden en een airco. De badkamer werd gedeeld. Maar echt een prachtplek. Aan een riviertje waar een katrol over gespannen werd, met een plekje voor de barbecue (mag natuurlijk niet ontbreken hier), een hangmat, een flinke koelkast en helemaal in het groen, een plek om helemaal te ontspannen...
Tot de bliksem zo'n 20 meter verder insloeg en in het water ketste (volgens sommigen van het gezin) terwijl we allemaal in het water zaten. Ik heb mijn papa nog nooit zo snel uit het water zien komen.
Maar we maakten er natuurlijk het beste van en na een tijdje kon de barbecue toch aangestoken worden. De dag erna was het inpakken en hup naar huis.

Dan is het een tijdje stil geweest... dacht ik. Ik had niks meer gepland voor januari en mijn ouders ook niet. Janne daarentegen wel. Zij zou na toestemming van AFS de dag erna naar Brazilië vertrekken met een organisatie waarvan haar collega begeleider is. En wat kun je dan beter doen dan gezelschap meevragen? Dus ja, op een dag tijd hebben we geregeld dat we naar Brazilië konden! En raar genoeg had AFS daar geen probleem mee, ook al is de termijn normaal gezien minimum 15 dagen op voorhand.

Na een busreis van ongeveer 20 uur kwamen we aan in Camboriu, een toeristische badplaats aan de oceaan. Vijf dagen zijn we er gebleven en hebben we zowat alle stranden in de buurt opgezocht. Ook ons tochtje naar de stad Florianopolis was een succes. Brazilië is prachtig, ieder strand heeft zijn eigen charmes. Ik heb wel ontdekt dat ik helemaal niet gemaakt ben voor strandvakanties en na de reis zag ik natuurlijk mooi rood.

In februari is het heel rustig geweest. Fien, een andere AFS´er uit de stad Concepcion, een goede zes uur reizen van Asuncion, is een weekje blijven logeren. En meer is er eigenlijk niet gebeurd. In de week dat Fien er was, hebben we niet veel bijzonders gedaan. We zijn iedere dag wel eens naar het centrum geweest, iets gaan drinken of gaan shoppen. Die week is voorbij gevlogen.

Die week was de afsluiter van de vakantie voor mij, twee weken later kon ik weer naar school. ondertussen zit ik al een goede drie weken op mijn nieuwe school, C.E.P.B. Colegio Experimental Paraguay Brasil. Deze school staat bekend als zeer verwelkomend voor uitwisselingsstudenten. Dat kan ik niet ontkennen. Na een week in de geweldige klas 3T te zitten, voelde ik me hier al helemaal thuis, wat helemaal anders was dan in mijn vorige school. Mijn klas bestaat uit 24 leerlingen, plus nog een andere  uitwisselingsstudent. Jacinthe zit al in deze klas sinds september, ze is van Quebec in Canada en verblijft in Paraguay met de organisatie Rotary. Er zitten in totaal drie mensen van Rotary hier op school, Arne van Duitsland, Mikaela van New York en Jacinthe. Leonie, een andere uitwisselingsstudente, ook van Duitsland, verblijft via de organisatie YFU. Via Jacinthe heb ik al een groot deel van de andere uitwisselingsstudenten van Rotary ontmoet. Waar onder andere ook Belgen bij zitten.

Op school doe ik niet al te veel, ik zit vooral voor me uit te staren, omdat deze school toch wat strenger is dan mijn vorige. Hier zijn geen gsm´s toegelaten, behalve om een foto te maken van het bord, als je te lui bent om op te schrijven. Bij sommige leerkrachten moet het echt stil zijn, er mag niks gezegd of gedaan worden. Maar in het algemeen valt het nog wel mee. De uitwisselingsstudenten krijgen wat meer vrijheid, we zijn niet verplicht altijd aanwezig te zijn en mogen sommige uren in de bibliotheek blijven, waar we vrij het internet mogen gebruiken. De school start iedere dag stipt om 7 uur, en dat suckt voor mij. Omdat de school in het centrum ligt, vertrekt deze hier al om 6 uur 's morgens. Dat betekent iedere dag om 5 uur uit de veren.
Rond 14u30 hebben we meestal gedaan, maar Jaz en ik gaan meestal al om 13u30 naar huis, wat geen enkel probleem is voor de leerkrachten. Ik ben thuis rond een uur of 3 en daarna kruip ik meestal voor een uurtje of twee mijn bed in. Zo niet, dan zit ik meestal tot een uur of 9 in Club Sajonia.

Club Sajonia of, met zijn officiële naam, Club Deportivo de Puerto Sajonia, is een fancy recreatiegebied, aan de rivier in het centrum van Asuncion. Omdat mijn familie lid is, krijg ik er met een speciale lidkaart toegang zonder te betalen. Sajonia heeft een voetbalveld, tennisvelden, beachvolley, basketbalvelden, ... Er is ook een fitness, een binnenzwembad en een buitenzwembad. Je kunt er roeien en een speciale veerboot zet je over de rivier waar je kunt barbecueën. Ook daar zijn kleine zwembaden, een rugbyveld, enzovoorts. Aan die andere kant van de rivier is de 'campo' of het platteland, dus je hebt buiten al die faciliteiten kilometers lange groene vlaktes waar je loslopende paarden vindt en natuurlijk ook honden. De club is prachtig, meestal breng ik mijn namiddagen door aan het buitenzwembad met klasgenoten en met mensen van Rotary.

Het eerste weekend van maart heb ik opnieuw een uitstapje gemaakt in Paraguary, weer naar Ybycui, maar deze keer met een groep van AFS. We zijn heel vroeg vertrokken om op een redelijk uur aan te komen bij Salto Cristal. Daarna zijn we verder gereden naar onze campingplaats in het nationale park van Ybycui. De rest van de namiddag hebben we niet veel gedaan, onze tenten opgezet en wat rondgekeken. Tegen de avond werd het echt gezellig, iedereen zat samen wat te eten en te drinken aan het kampvuur. Omdat er geen verlichting was en het een heldere nacht was, heb ik eindelijk de melkweg kunnen zien!!! Een prachtig tafereel. De volgende dag zijn we in de buurt van onze camping naar een museum geweest, natuurlijk ook weer in een prachtig stukje natuur. Daarna was het barbecue, of wat had je gedacht? Na ons lekker volgepropt te hebben, was het tijd om in te pakken en naar huis te vertrekken.

 

En dan komen we eindelijk aan bij wat ik dit weekend heb uitgespookt. Donderdag en vrijdag was het een groot festival, voor Asuncion dan toch: Asuncionico. Met bands zoals Foster The People, The Kooks, Jack White, Bastille, Major Lazer, Skrillex en Calvin Harris. Zeg nu zelf, dat kan een mens toch niet aan zich laten voorbijgaan? Dat vonden verschillende AFS´ers en mensen van Rotary ook. Fien is dit weekend speciaal blijven slapen voor het festival. Het waren twee geweldige dagen, ik heb goed gelachen en bijgepraat met iedereen. Ook hier heb ik superveel mensen van Rotary ontmoet. Zaterdag hebben we vooral uitgeslapen. Zondag is Fien weer naar Concepcion vertrokken, om op maandag fris en vrolijk naar school te kunnen gaan, zoals ik. Alleen kun je die fris en vrolijk maar beter weglaten ;-).

Ondertussen zit ik hier al meer dan zeven maanden. Er zijn dus nog maar een kleine vier maanden te gaan. Dus dit zal één van de laatste blogberichten zijn, denk ik, omdat ik niet echt fantastisch ben in het updaten van mijn blog.

Voorlopig zijn jullie van alles zo'n beetje op de hoogte. Ik ga proberen nog een blogbericht te schrijven tegen midden of eind mei, na het laatste AFS-kamp.

Maar in ieder geval: tot binnen een kleine vier maanden in België!

besos xxxxxxx

Eva

PS: Ondertussen is het in Paraguay herfst geworden, dat wil zeggen dat bij ons de tijd één uur wordt teruggedraaid. Dus in plaats van vier uur verschil wordt het nu vijf uur verschil met België!