Een doodgewone week ziet er zo uit...

Diegenen die mijn vorige blogbericht helemaal hebben kunnen lezen, geef ik mijn oprechte complimenten: jullie hebben mijn gezeur kunnen volhouden. Maar gelukkig draait deze blog niet alleen om mijn gezeur, jullie willen waarschijnlijk ook wel eens iets leuks en interessants te weten komen over Paraguay. Prima, hoor, maar niet te veel verwachten.

Zoals iedere student hier doet, ga ik naar school van maandag tot vrijdag. maar ik ga beginnen bij zaterdag. Ik verblijf tijdelijk in een gezin vol studenten, die dus vaak weg zijn en pas laat thuiskomen. Gelukkig woon ik naast mijn tante. Daar is altijd wel iemand thuis. Met mijn nicht Leti doe ik het meeste.

                (Feitje: iedereen gebruikt afkortingen bij namen, bv. Leti komt van Letisia.)

Zaterdag was iedereen vroeg thuis. We moesten ons klaarmaken voor de hamburgerverkoop 's avonds. Mijn familie wou via deze actie geld inzamelen voor vrienden van hen die heel ziek zijn. 500 hamburgers heb ik met de familie voorbereid. Die 500 burgers waren inderdaad wel nodig, want alles werd verkocht, geen enkele hadden we over. Goed verkocht dus. Het was een zeer gezellige avond, en ik heb veel contact gehad met de mensen, dus dat is alweer goed voor het Spaans.

Zondag ben ik in de namiddag met Leti en haar vriendje naar de universiteit vertrokken voor een wedstrijd handbal tussen verschillende scholen. Jammer genoeg heeft onze ploeg verloren.

(Feitje: handbal wordt zeer fanatiek gespeeld in en buiten de school, het is hier heel

  normaal dat je je zaterdag of zondag doorbrengt in de sporthal van zo'n school. 

De scholen  hechten veel belang aan dit soort zaken en organiseren daarom vaak dit soort evenementen.)

Maandag heb ik les van 7:00 tot 16:35. De langste dag van de week. Op school is het voornamelijk kopiëren. De leerkracht schrijft de hele tekst uit het handboek op het bord, en de leerlingen dienen die tekst over te schrijven. Daar heb je je handen wel vol aan. De klassen hier zijn veel chaotischer en minder gestructureerd. De leerlingen lopen vrij rond in de klas, zijn bezig op hun gsm, de stoelen (zoals je die op tv wel eens ziet, aparte stoelen met aan 1 kant een tablet waar je je schrift op legt om te schrijven) staan kriskras door elkaar. Al zit je in een kring, de leerkracht zal niks zeggen. Tijdens de klassen lopen de leerlingen gewoon naar de cafetaria om drinken en eten te verorberen. Ook al is dit niet toegestaan door de leerkracht.
              

(Feitje: de leerling-leerkrachtverhouding valt hier helemaal weg, zeer familiaire 

verhouding met knuffels en kusjes, ze worden gezien als vrienden.) 

Voor dat we mogen gaan eten, hebben we eerst 1,5 uur een soort concertje. Met een basgitaar, elektrische gitaar, drum en piano worden er verschillende christelijke liederen gezongen met een beetje rock ertussen. Die 1,5 uur duren veel te lang. Om kwart voor 1 krijgen we dan een typisch Paraguyaanse maaltijd voor een kleine 2 euro, wat dus zeer goedkoop is. Voor de rest van de week eet ik 's middags thuis, van dinsdag tot vrijdag heb ik les van 7:00 tot 12:35.

                     (Feitje: Als het regent, sluiten de scholen.)

Naar school ga ik met bus, alleen. Ik sta op om 5u om om 6u te vertrekken naar school. Ik word met de auto gebracht tot aan de grote weg, en vanaf daar moet ik mijn plan trekken.

(Feitje: In Paraguay maken ze geen gebruik van bushaltes. Gewoon 

je hand uitsteken op een random plaats is goed genoeg.)

Janne en ik.

Iedere dinsdag en donderdag ga ik naar de zumbales met mijn nicht. Om die extra kilootjes eraf te zweten.
Mijn familie hier is super los. "Wil je weggaan? Ga maar, maar neem zeker een sleutel mee." Hier is ook altijd iedereen welkom. Dat is heel handig, zeker als Janne, één van de Belgische AFS'ers, 7 minuten van bij mij woont. Er staat ook altijd eten voor me klaar. En ze hebben hier gewoon bruin brood en cornflakes. Nooit gedacht dat ik dat zo hard zou missen.

(Feitje: ze eten hier bij iedere warme maaltijd mandioka*. 
Ik zou niet weten hoe ik moet uitleggen
 wat het is, maar het is lekker)

[* Maniok of cassave, volgens mij - vader van Eva] 

Zo ziet dus een doorsnee week er bij mij voorlopig uit. Begin november zou ik moeten verhuizen naar nog een ander gastgezin. Hopelijk heeft AFS tegen dan een goed gastgezin gevonden.

Voor mijn vriendjes en vriendinnetjes die vakantie hebben: maak heel veel plezier en vier Halloween goed, hé. Voor diegenen die op het speelplein werken: vééééél plezier op Arriba Arriba! Ik wou dat ik erbij kon zijn! En voor mijn vriendjes en vriendinnetjes in het hoger onderwijs: gooeeeed studeren zodat jullie die examens zeker gaan knallen, I believe in you, guys!! En ook goed Halloween vieren, natuurlijk.

xxxxxxxxxxx

Tijdelijk gastgezin

Als jullie mijn vorig bericht gelezen hebben, weten jullie ondertussen al dat het niet 100% boterde tussen mij en de familie Pineda, mijn gastgezin. Het was een bewogen weekje voor me. Het meeste kunnen jullie al wel raden. Dag in dag uit naar school gaan, thuiskomen, eten en slapen. Met veel gebrek aan menselijk contact, ofwel, nooit met iemand kunnen praten, behalve met mijn oma. Hierdoor is mijn Spaans ook ondermaats, dit beaamde ook mijn gastvader, niet erg leuk om te horen. Met mijn gastpapa had ik een moeilijk contact, en op den duur was het vertrouwen helemaal verdwenen, dus moest er wel snel voor een oplossing gezorgd worden.

En dan stuur je natuurlijk eerst berichten naar je counselor, de persoon die je altijd zou helpen. Wel, mijn counselor had haar eigen aanpak, zij besloot om mij te negeren, terwijl het echt niet beterde tussen mij en de familie en ik intussen flinke financiële problemen had. Dus dan heb ik maar de grotere krachten ingeschakeld, mijn ouders, die AFS België mooi op de hoogte hielden van wat er hier allemaal gebeurt.

Na gehoord te hebben via AFS België dat mijn gastpapa, naar mijn mening, iets anders vertelde tegen de mensen van AFS Paraguay dat wat ik zelf meemaakte, was ik het helemaal beu. Hij beweerde namelijk dat ik altijd mee ging om mijn eigen geld af te halen, dat ik zelf het bedrag koos, en het cashgeld zelf bewaarde. Mijn kaarten zou hij bewaard hebben omdat ik te onzeker en te bang was om het zelf te doen. Dat klopt dus niet: ik ging niet mee om geld af te halen, hij deed dat met mijn kaarten, waarvoor ik hem ook de code had moeten geven - oké, dat was geen goed idee van mij, maar in het begin kun je moeilijk de gewone manier van doen in je gastland inschatten. Die 1.700 euro zou ik hebben uitgegeven omdat ik volgens hem te veel weg ging met AFS-studenten. Wat al helemaal niet kon, want ik mocht niet alleen  met AFS-studenten afspreken, mijn gastzus moest altijd mee.

Ik wil zeker niemand beschuldigen, want ik ben de familie dankbaar omdat die me heeft verwelkomd in Paraguay. Ik had mijn kaarten en zeker de codes ervan niet uit handen mogen geven. Het is ook mogelijk dat de kaarten geskimd zijn, of dat de plaatselijke bank er voor iets tussen zat, weet ik veel. Het doet er achteraf allemaal niet toe, feit is dat ik flink wat geld kwijt ben.

Maar goed, van die bullshit zijn we vandaag verlost. Ik ben onverwacht opgehaald door Marco, een verantwoordelijke van AFS Paraguay. Mijn gezin was hier natuurlijk wel al van op de hoogte. Marco zei dat we meteen gingen vertrekken naar mijn tijdelijke gastfamilie. Daar was mijn familie allemaal van op de hoogte, maar mij even melden dat ik mijn koffer moest pakken, dat kon blijkbaar niet. 

Niets aan te doen, m'n koffer dan maar op 10 minuten ingepakt, afscheid genomen en weg waren we.

De eerste indruk van mijn tijdelijke familie is goed. Het zijn superlieve mensen, een wat ouder koppel met 3 kinderen. 2 wonen er nog van thuis en studeren allebei. Ze hebben een prachtig huis met een klein bakkerijtje erbij. Het is ongeveer een kwartiertje van mijn vorige familie, voor het geval ik iets vergeten ben. Ik blijf tot het einde van dit schooljaar naar Natanael gaan, waar ik nog altijd met Ximena in de klas zal zitten. Dat is prima, want ik heb nooit problemen met m'n gastzus gehad. Nu alleen nog hopen dat ik in staat ben de juiste bus te vinden en op tijd uit te stappen, en dan een tweede obstakel: het juiste klaslokaal vinden. Hiervoor volgde ik Ximena blindelings, dus mijn lessenrooster is mij niet echt bekend.

Ik heb een goed gevoel bij deze familie, ik zie het weer helemaal zitten! Tegen eind oktober zal ik hier verblijven en dan zal ik verhuizen naar mijn vast gastgezin. In die tijd stuur je maar beter geen kaartjes naar het vorige adres.

Ik probeer jullie op de hoogte te houden.

Xxxxxxxxxxxx

Net voor ik bij m'n vorige gastgezin vertrok, heb ik nog even dit laten doen. Mooi, toch?

A smooth sea never made a skilled sailor

Bij een uitwisseling naar een ver tropisch land, denk je meteen aan vakantie, palmbomen, zon - en nog meer zon - drinken uit een kokosnoot en weet ik veel wat, maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn, en dat heb ik deze week wel gemerkt. Ik zit nu een goede 2 maanden in Paraguay en ik heb al fantastische dingen meegemaakt, en om dat te weten moet je ook minder leuke dingen meemaken. 

Ik heb de afgelopen tijd veel problemen gehad met het afhalen van geld. In de familie word ik echt als 1 van hun kinderen beschouwd, heel leuk allemaal, maar ze leggen de nadruk iets te fel op het woord 'kind'. Ik mag niets zelf doen, ik had dit weekend afgesproken met de Duitse Sofia die bij mij in de buurt woont. Alles was geregeld, toen mijn vader klaar was om me te brengen riep hij snel mijn zus. Blijkbaar ging zij mee. Ik mag alles doen zolang het met mijn 15-jarige zus is, zelfs om 9 of 10 u in de straten ronddwalen op een schooldag. Mais bon, ik mag dus niet mijn eigen geld bewaren of afhalen van mijn kaart en had blijkbaar de laatste tijd veel gespendeerd. Maar ik wist niet aan wat omdat mijn vader alles van m'n geldzaken regelde. Toen ik dit aan AFS uitlegde, heeft een vrijwilligster meteen naar mijn papa gebeld, maar zij verstond dat de familie al hun zaken ook met mijn geld kochten, wat dus helemaal niet waar was. Grote rel hier, terwijl ik eigenlijk niets had gedaan. 

Komt daar nog eens bij dat m'n ouders in België aan mijn kop zaten te zeuren voor papierwerk (hoeveel ik ook van ze hou). Waar ik al honderden keren naar had gevraagd op school, tevergeefs. 

En dan ben ik ook nog eens juist 6 maanden samen met een schat van een gast, maar door omstandigheden had ik geen internet om hem te bereiken. 

Al die gebeurtenissen tezamen waren even te veel, en dan komen natuurlijk de tranen. En in zo een klein (maar gezellig) huis heb je natuurlijk 0 privacy, dus heeft iedereen het meteen door. En probeer heel het gedeelte hierboven maar eens in het Spaans uit te leggen. Dat gaat dus niet. Ik denk dat dit mijn grootste dipje was tot nu toe, maar we blijven positief, na regen komt zonneschijn.

Miss you all.

Xxxxxxxxxxx